Réttur - 01.06.1939, Qupperneq 69

urlausir hlulir, sem ekki mynda neitt vilrænt og rök-
rétt samhengi, orka lítt á börn. Ekkerl er l'jær eðlis-
fari þeirra og þroska, en að álykta frá hluta til heild-
ar. I’au skynja fyrst og fremst í heildarmyndum en
ekki sérlekið. Eessvegna eiga þau miklu verra meS aS
læra bókstafi og atkvæSi, sem ekki fela i sér neina
merkingu, heldur en orS og selningar, sem þau i'inna
aS geyma eitthvert vit eSa hugsun. Allir kannasL viS
stafrófskverin gömlu. Einn megingalli þeirra — fyrir
ulan stöfunaraSíerSina, sem yngri skólamenn eru
horfnir frá — var sá, hve mikiS þar var al' meiningar-
lausum samstöl'um, sem ekkert barn liafSi áhuga fyrir,
né gal 1'engiS vit úr, í staS þess aS byrja strax og hægt
var á léttu lesefni, sem börnin skildu, gripnu úr þeirra
eigin hugarheimi.
Sama gegnir um aSrar námsgreinar. Má í þvi sam-
bandi nelna teikningu. I’egar á aS kenna fullorSnum
teikningu er skynsamlegt aS byrja á grundvallaratriS-
um og frumdráttum, og lála hiS samsettara koma á
eftir. En sé sömu aSferS beitl út í æsar, þegar í hlut
eiga lítil og óþroskuS börn, er fariS inn á alranga
braul. 1 þeirra augum eru horn og boglínur álíka mikl-
ar meiningarleysur og gömlu samstöfurnar í stafrófs-
kverinu, sem ekkert þýddu. Fái þau hinsvegar aS
teikna dýr, sem þau þekkja, bluti sem þau hafa dag-
lega i kring um sig, eSa myndir aí persónum og at-
burSum, starfa þau meS lífi og sál, en ekkert er þeim
eins fjarlægt sem kubbar, keilur, þrihyrningar og önn-
ur slík köld, slirSnuS og einangruS form.
Fá kemur maSur aS öSru alriSi í starfsbáttum hins
eldri skóla, sem ekki hefur veriS gagnrýnt hvaS minnst
á síSari límum. PaS er hve lítiS tillil er tekiS til liinna
einstöku nemenda. Allt er sleypt í ákveSin, óumbreyl-
anleg form.og bundiS óslítandi viSjum. Öll eiga börnin
aS læra sömu kvæSin, lesa sama landafræSikaflann,
reikna sömu dæmin ákveSna klukkustund. Auk þess
segir námsskráin til i m hvaS læra beri hvert ár o. s.
149