Réttur - 01.04.1972, Qupperneq 8

Það var fylgispektin við Nato, sem hafði
forhert leiðtogana. Það var hún sem skóp
grundvöllinn að allri þeirri blekkingaherferð,
sem farin var í voldugum áróðurstækjum aft-
urhaldsins þessa dagana, talinu um hinn
mikla sigur, sem unnht hefði og lauk með
þessum vandlætingarorðum í leiðara Morg-
unblaðsins 10. marz 1961:
„En kommúnistar og Framsóknarmenn hafa lýst
því yfir, að ef þeir komist í ríkisstjórn, þá muni þeir
láta sitt fyrsta verk verða að ógilda samkomulagið
og láta íslenzku þjóðina svíkja þann samning, sem
gerður hefur verið og tryggir henni mikinn sigur
og mikla framtíðarmöguleika, til þess að koma
fram aukinni vernd fiskimiða sinna."
Svona forhertir voru sjálfir áróðursmeistar-
arnir þá orðnir í trúnni á eigin blekkingar,
sem þeir nú hafa orðið að gefast upp við og
sjálfir að taka þátt í að ógilda þann nauð-
ungarsamning, sem stendur í vegi fyrir fram-
tíðarmöguleikum Islands.
YFIRLÝSINGAR
ANDSTÖÐUNNAR
Stjórnarandstaðan hélt í öllum umræðun-
um mjög fast á sínum málstað, málstað Is-
lands, og sveigði hvergi af, þrátt fyrir hvers
kyns ögranir og brigsl af hálfu ráðherranna.
Þann 8. marz voru fluttar í umræðunum
skorinorðar yfirlýsingar fyrir hönd beggja
stjórnarandstöðuflokkanna.
Yfirlýsing Alþýðubandalagsins, flutt af
Karli Guðjónssyni í upphafi ræðu hans,
hljóðaði svo:
„Herra forseti. Ég vil i upphafi máls míns leyfa
mér að gefa yfirlýsingu varðandi samning þennan
fyrir hönd Alþýðubandalagsins, og að því gefnu
tilefni, sem hér liggur fyrir, þá lýsir þingflokkur
Alþýðubandalagsins því yfir, að þar sem samning-
ur sá, sem fyrirhugað er að gera við ríkisstjórn
Bretlands, á rót sina að rekja til ofbeldisaðgerða
og hervaldsbeitingar brezkrar rikisstjórnar, en er
gerður af ríkisstjórn, sem ekkert umboð hefur frá
þjóðinni til að skuldbinda hana um aldur og ævi,
þá er íslenzk þjóð um alla framtið óbundin af því
réttindaafsali, sem i þessum samningi felst, og
mun Alþýðubandalagið beita sér fyrir því, að þjóð-
in framfylgi lögum sinum og rétti án tillits til hans."
Yfirlýsing Framsóknarflokksins, flutt af
Karli Kristjánssyni í lok ræðu hans hljóðaði
svo:
„Að lokum vil ég lýsa yfir því fyrir hönd Fram-
sóknarflokksins, að hann lítur á samning þennan
við Breta um lífsbjargarmál islenzku þjóðarinnar
sem nauðungarsamning, ef hann kemst á, og telur,
að meta beri samninginn í framtíðinni samkvæmt
þeim skilningi, að hann sé nauðungarsamningur,
og mun flokkurinn nota fyrsta tækifæri, sem gef-
ast kann, til að leysa þjóðina undan oki samnings-
lns.“
Afstaðan var því skýr hvað „samnings"
þessa biði, þegar þjóðarnauðsyn kallaði næst.
Frá upphafi umræðnanna til enda þeirra
var jafnt þjóðin sem þingmenn stjórnarliðs-
ins varaðir við hváð hér væri á ferðinni.
I útvarpsumræðunum, sem fram fóru í
upphafi umræðnanna 2. marz sagði Hermann
Jónasson í ræðulok og kom þá inn á kröfu
stjórnarandstöðunnar um þjóðaratkvæði:
,, „Lifgjafi þessa lands er vor saga,“ segir
Einar Benediktsson. Þessi lifgjafi segir okkur af-
dráttarlaust, að alltaf, þegar við (slendingar guggn-
uðum fyrir ofbeldi og hótunum erlendis frá, alltaf
þegar við létum kúga okkur til að gera nauðung-
arsamninga um afsal réttinda, vorum við að færa
bölvun yfir þjóðina. Hér er einn slíkur samningur á
ferð, sem þróttlaus ríkisstjórn ætlar að láta kúga
sig til að gera. Slíkir samningar eru alltaf forgylltir
með ofsalegu skrumi, meðan verið er að koma
hlekkjunum á þjóðina. Einfaldar sálir blindast um
skeið. En bak við skrumið, undir gyllingunni er r|ú
56