Réttur - 01.04.1972, Blaðsíða 43

Eini hagurinn, sem launafólk hefur haft
af verðbólgunni, hefur verið að auðveldara
hefur verið fyrir það að eignast íbúðir. Af
því leiðir að verklýðs- og starfsmannahreyf-
ingin verður, ef það tekst að stöðva verð-
bólguna eða halda henni innan hæfilegra
marka, að knýja fram þá breytingu á íbúða-
lánum að þau verði til 60—80 ára með
2—4% vöxtum og nemi 70—80% bygging-
arkostnaðar.
En A.S.Í. og B.S.R.B. og F.F.S.Í. eru ekki
einu fjöldasamtök vinnandi stétta í landinu.
Samband íslenzkra samvinnufélaga (S.I.S.)
eru líka fjöldasamtök vinnandi fólks með
upp undir 40.000 meðlimum. Og þar er m.
a. þorri bænda og mikill hluti alls verkalýðs
Islands samankominn. Það er oft svo með
þau samtök, er almenningur stofnar til sem
vopns síns í baráttu gegn auðvaldi, að þau
kunna að slævast, ef fólkið heldur ekki sjálft
fast á vopninu. Við þekkjum tilhneigingar
ýmissa forstjóra S.I.S. til að ánetja þau miklu
samtök yfirstétt og afturhaldi. En allt slíkt
getur alþýðan sjálf hindrað, ef hún er virk
á verði. Alþýðan verður alltaf og allstaðar að
vera á verði, líka gagnvart forstjórum sjálfr-
ar sín.
Hið eðlilega ástand alþýðusamtaka er að
milli A.S.Í., B.S.R.B. og S.Í.S. sé gott og rót-
tækt samstarf í þágu hinna vinnandi stétta
landsins og að með virku starfi fólksins sjálfs,
fjölclans, í samtökunum sé hagsmunabarátt-
an samræmd og framfylgt af festu og forsjá.
Og þetta samstarf á eigi aðeins að takmark-
ast við launamálin, heldur og smdtt og smátt
að ná til allra sviða þjóðlífsins: atvinnu-
rekstrar, þar sem sjálfstjórn starfsfólksins
komist á í æ ríkara mæli, efnahagsmálanna
almennt, menningarmála o. s. frv. Með slíku
samstarfi, þar sem virkur fjöldi vinnandi
stettanna sjálfra er að verki og veit hvað
hann vill, verða þessi samtök öll smásaman
gerð að því vopni, sem ekkert afturhald fær
sigrað.
En til þess þetta megi verða þarf alþýða
manna sjálf að kappkosta að þroska sig eigi
aðeins hvað skilning á stétta- og hagsmuna-
samtökunum snertir, heldur og í stjórnmál-
unum.
VIRKNI OG ÞROSKI FJÖLDANS
Verkamenn og starfsfólk allt þarf eigi að-
eins að gera stétta- og hagsmuna-samtök sín
virk sem fjöldasamtök, heldur og að fjöl-
menna inn í þá flokka alþýðunnar, er það
treystir til forustu, til þess að gera þá raun-
verulega fjöldaflokka, þar sem verklýðs- og
starfsmanna-stéttir knýi fram órjúfandi
samstarf um hagsmuni og hugsjónir vinnandi
stéttanna.
Alþýðubandalagið sýndi það í síðustu
kosningum að það naut atfylgis og trausts
yfir 18000 kjósenda. Það varð ótvírætt að-
alflokkur verkalýðs og starfsfólks eins og
fyrirrennarar þess, Sósíalistaflokkurinn
og samfylkingarsamtök Alþýðubandalagsins
áður höfðu verið. Ef þriðjungur til helmingur
þessara kjósenda væri virkir félagar í Alþýðu-
bandalaginu, sem ynnu vel að eflingu þess,
útbreiðslu blaða og tímarita hreyfingarinnar
og boðuðu sleitulaust stefnu þess og hugsjón-
ir á vinnustöðvum sínum og í samtökunum,
þá gæti þessi sósíalistíski flokkur alþýðunnar
á örskömmum tíma orðið voldugasta stjórn-
málaaflið í landinu.
Það er þetta, sem þarf að gerast. Og þetta
er forsenda þess að það lýðræði, sem barizt
er fyrir, verði meir en nafnið tómt, að —
svo skilgreining Lincolns sé notuð — stjórn
fólksins, í þágu fólksins, verði og fram-
kvæmd af fólkinu sjálfu. Reynslan úr þeim
91