Réttur - 01.04.1972, Blaðsíða 57

Frá landsfundi Alþýðubandalagsins 1971.
háttum er ennfremur lögð áherzla á samkeppni
milli nemenda innbyrðis á kostnað félagshæfni
þeirra og persónulegrar getu til tjáningar og sköp-
unar. Of mikið ber á valdboði og forskriftum. Þann-
ig verður skólauppeldið innhverft og lýsir greini-
lega mannsmynd hins borgaralega þjóðfélags.
Starfsemi sérskóla ber að skoða í nokkuð öðru
samhengi, þar sem hún stendur í beinu sambandi
við þarfir þjóðfélagsins fyrir sérmenntað vinnuafl.
Með ört vaxandi iðn- og tæknivæðingu hafa slikir
ji skólar fengið æ meiri þýðingu fyrir almenna efna-
hagsþróun, enda nauðsyn hverju þjóðfélagi að efla
hana eftir fremsta megni. Vanræksla íslenzkra
stjórnvalda f þeim efnum er einn þáttur hins al-
menna hirðuleysis sem þau hafa sýnt atvinnuupp-
byggingu landsins. En sjálfsagðar kröfur um efl-
ingu verk- og tæknimenntunar mega ekki ganga
fram á kostnað staðgóðrar almennrar menntunar,
t. d. með því móti að sérhæfing hefjist sem fyrst
eftir að skyldunámi lýkur. Almenn menntun hefur
sjálfstætt gildi fyrir hvern einstakling, án tillits til
þess hvort hún þjónar þjóðfélagslegum markmið-
um. Og þar sem tæknileg, vísindaleg þekking er
beinn eða óbeinn liður i framleiðslu- og dreifingar-
ferlinu, vaknar jafnan sú spurning í þágu hverra
hún sé notuð, hvaða stéttarafstæðum henni sé
ætlað að viðhalda og hvert sé hugmyndafræðilegt
inntak hennar.
105