Réttur - 01.04.1972, Qupperneq 15

SSfftfS;
„Stundum botna ég hvorki upp né niður í því sem þú er að segja — allskonar orð, meira að segja út-
lend.“ (Anna Dóra Antonsdóttir — Grima; Magnús Snædal — Þórður).
haldleysi }x-irrar viðleitni, sem höfð er uppi.
Það er farin mótmælaganga, menn ganga „af
því að það er heilsusamlegt".
Þegar leiknum lýkur, er minkurinn enn í
landinu, og herskipið Pandora leggst upp að
við lúðrablástur og margefldan fögnuð
minkavina. Verkamenn bera forseta samein-
aðs þings tvöfaldan á gullstóli um borð í
herskipið, en barátta samtakanna hefur ekki
borið árangur.
Höfundur dregur upp skýra og mjög svo
sannferðuga mynd af margþættum vanda
slíkrar andófshreyfingar. Skoðanalegur á-
greiningur um aðferðir og smærri atriði nær
yfirhöndinni, en hið eiginlega markmið, út-
rýming minksins þokar um set og nær ekki
fram að ganga. Fundinum í Súm lýkur með
þessum orðum:
„Minkurinn er að vaxa okkur yfir höfuð".
Þó að þetta leikrit eigi beint og brýnt er-
indi til Islendinga, þá hefur höfundi einnig
tekizt að gefa því svo algilda merkingu, að
það gæti fundið hljómgrunn og komið heim
og saman við þekktan veruleika víðar en hér.
Hann er e.t.v. ekki að vísa til vegar með
þessu leikriti, hann bendir ekki á leiðir, en
63