Réttur - 01.04.1972, Blaðsíða 16

hann bregður upp myndum, endurspeglar
veruleika, sem kemur kunnuglega fyrir.
I þann spegil skulu menn líta hvort þeim
líkar bemr eða verr. Myndin er ófögur, en
hún er sönn, og undanhald lýsir sér meðal
annars í því að líta undan og forðast það
að sjá.
Leikstjóranum Maríu Kristjánsdóttur var
ærinn vandi á höndum. Liðið er ekki sviðs-
vant eins og að líkum læmr, og leikrit þetta
er ekki auðvelt viðfangs. Það er t.d. nokkuð
um löng eintöl. Þennan vanda leysti María af
mikilli hugkvæmni og tókst á sannfærandi
hátt að fella hin ýmsu atriði saman í eina
heild. Það var snjallt leikbragð að láta per-
sónurnar, sem viðriðnar eru brask og her-
mang, bera grímur, og ekki hafa leikhús-
gestir á þessum slóðum í annan tíma séð hóp-
atriði svo kunnáttusamlega unnin. Hópnum
tókst það, sem mest er um vert, að koma
efnislegu inntaki verksins vel til skila.
Leikmynd Ivans Török var afbragðs vel
gerð allt til smæsm atriða í búningum og
leikmunum að grímunum ógleymdum.
Nokkrir nemendur sömdu og fluttu hljóm-
list við leikinn og notuðu margskonar hljóð-
færi. Þeir sáu um öll leikhljóð, og er óhætt
að segja, að þeir náðu einmitt hinum rétta
tóni hverju sinni. Má hver tónlistarmaður vel
við una, er svo tekst til.
Leikendur og tónflytjendur voru mttugu
og fimm talsins, en alls lögðu um fjörutíu
manns hönd á plóginn við að koma þessari
sýningu upp.
Eg dáist mjög að framtaki og áræði
menntaskólanema að taka þetta verk til sýn-
ingar. Þeir hafa komið fram af reisn og sett
markið hátt. Framtak jæirra hefur tvíþætt
gildi. Þeir hafa kynnt snjallt bókmenntaverk,
sem alltof lengi hefur legið í láginni, og í
annan stað hafa þeir dregið fram í dags-
Ijósið j>jóðfélagsleg vandamál, sem enn og
afmr eru á dagskrá, því að „minkurinn er
að vaxa okkur yfir höfuð".
Þegar L.M.A. sýndi „Biedermann og
brennuvargana" árið 1967 undir stjórn Er-
lings E. Halldórssonar, fylgdi sérlega vönduð
leikskrá þar sem segir svo í ávarpsorðum til
leikhúsgesta og ég leyfi mér að taka hér
upp orðrétt:
„Ef til vill kysu einhverjir, að L.M.A. héldi
sér við sama heygarðshornið þ. e. „róman-
tikus" eða „stofukómedíu". Samt sem áður
viljum við bregða út af vananum einu sinni,
og með það í huga, að leikhúslíf Norðlend-
inga virðist ekki um of þjakað óhóflegri nýj-
ungagirni, þykjumst við þess fullviss, að okk-
ur verði sem endranær vel tekið.
Takist okkur að koma „prédikun" Max
Frisch óbrenglaðri á framfæri, og takist okk-
ur að vekja yður til íhugunar á efni leikritsins
fremur en frammistöðu einstakra leikara, hef-
ur áralangur draumur L.M.A. rætzt. Draum-
urinn um að láta eitthvað meira af sér leiða
en aðeins að vekja smndarhlámr leikhús-
gesta".
Þessi orð eru í fullu gildi nú í tilefni af
jæim ágæta viðburði er L.M.A. sýnir Mink-
ana eftir Erling E. Halldórsson.
Akureyringar eru nú sem fyrr sízt ofhaldn-
ir af leiksýningum, sem fengur er að, og
framlag L.M.A. til leikhússlífs hér í bæ er
j>ungt á memm að jxssu sinni. Þessi sýning
er óefað sú bezta, sem hér hefur lengi sézt,
og hún var öllum til sóma, sem að henni
stóðu. Þeim sé jrökk.
64