Morgunblaðið - 15.10.2006, Síða 25

fjár fyrir badmintonæfingar þegar
ég var lítil en þá sinnti ég því bæði
seint og illa. Ætli ég hafi ekki átt
fullt í fangi með að pissa í mig og
bora í nefið á þeim tíma.“
Eftir að Ágústa sneri aftur heim
til Íslands hreiðraði fjölskyldan um
sig á Hvolsvelli þar sem hún rak
gistiheimili eða réttara sagt heilt
þorp sem kallað var Ásgarður –
Viking Village. Þar tók Ágústa
gleði sína á ný, enda miklu meira
um að vera þar en í 12.000 manna
„bæ“ í Noregi. „Á Hvolsvelli beið
mín fyrsti kossinn, fyrsta fylliríið,
fermingin, fyrsta sveitaballið auk
þess sem fjöldinn allur af áhuga-
verðu og skemmtilegu fólki varð á
vegi mínum enda komu ferðamenn
við hjá okkur á hverjum einasta
degi. Frá Hvolsvelli tók ég því
með mér sælar minningar og eign-
aðist vini fyrir lífstíð. Þaðan flutt-
um við familían til Hafnarfjarðar
þar sem ég lauk 10. bekk. Að því
loknu innritaði ég bæði í Mennta-
skólann í Kópavogi og Söngskól-
ann í Reykjavík en í frítímanum
vann ég við að steikja hamborgara
og baka pitsur.“
Ágústa var rótlaus unglingur og
entist ekki lengi í skóla. Hún flutti
til Edinborgar þar sem María,
systir hennar, var þá í námi. „Ég
fékk mér vinnu á mexíkóskum
veitingastað sem var mjög
skemmtilegt. Eftir hálfs árs dvöl í
Edinborg brá ég mér heim og
kynntist þá Leikfélagi Kópavogs.
Síðar flutti ég til London og vann
þar á bar í nokkra mánuði. Ég
vissi ekkert hvað ég vildi á þessum
tíma. Í raun og veru var ég bara
að reyna að finna sjálfa mig. Mað-
ur heldur að eitthvað leysist við að
skipta um umhverfi og flytja til út-
landa en ég varð aldrei fyrir neinni
uppljómun þar. Það flýr enginn
sjálfan sig svo auðveldlega.
Mömmu var ekki mikið um það
gefið að ég væri á þessu flakki og
sendi mér reglulega myndir sem
hún tók út um gluggann heima svo
ég fengi heimþrá,“ segir Ágústa og
brosir að minningunni. „Mamma
vildi auðvitað að ég væri bara
heima og lyki námi en þegar ég
kom aftur réð ég mig í vinnu á
leikskóla í staðinn. Litlu síðar
skráði ég mig í hönnun í Iðnskól-
anum en sat bara í skemmtileg-
ustu tímunum og hætti síðan.“
Ekki leið á löngu þar til leiðir
Ágústu og fyrrnefnds Gauks Úlf-
arssonar lágu saman og þau fóru
að semja saman tónlist en sneru
sér síðan að sjónvarpsþættinum
um Silvíu Nótt.
Þrátt fyrir rótleysið hefði
Ágústa ekki viljað breyta neinu í
lífi sínu. „Þá væri ég ekki að gera
það sem ég er að gera núna og það
finnst mér æðislegt. Allt sem mað-
ur gengur í gegnum hefur tilgang
þótt maður geri sér ekki grein fyr-
ir því einmitt á meðan á því stend-
ur. Reynslan er til að læra af og
deila með öðrum. Erfiðleikarnir
minna mann líka á það hvað maður
hefur það venjulega gott.“
Hvernig líður þér best?
„Það er kannski svolítið hallær-
islegt að segja það en ætli það sé
ekki þegar ég hætti að hugsa bara
um sjálfa mig. Þá varð lífið strax
auðveldara,“ segir Ágústa Eva og
af sannfæringunni í röddinni að
dæma er ekki ástæða til neins
annars en að trúa henni.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15. OKTÓBER 2006 25
Öll börn eiga rétt á að geta greint á milli
þess hvað má og má ekki gera við líkama þeirra.
Talaðu við barnið þitt og upplýstu það
um staðreyndirnar – því fyrr því betra.
Barn sem þekkir muninn á réttu og röngu er betur
í stakk búið til að neita, segja frá og komast óskaddað frá óeðlilegum
kringumstæðum sem það vill ekki taka þátt í.
Rjúfðu þögnina og fræddu barnið þitt – það er á þína ábyrgð
Þögnin er
„Það má enginn fikta
við tippið mitt“
Hvernig tölum við um þetta við börnin? Fáðu leiðbeiningar á www.blattafram.is.
Ef velferð barns er í húfi hringdu í 112