Morgunblaðið - 15.10.2006, Blaðsíða 66

66 SUNNUDAGUR 15. OKTÓBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
Elsku móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
BORGHILDUR ÁSGEIRSDÓTTIR,
áður til heimilis í Blikahólum 2,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 17. október kl. 13.00.
Reynir Ásgeirsson, Björg Rósa Thomassen,
Baldur Gunnarsson,
Gunnhildur Gunnarsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir aðstandendur.
Ástkær frændi minn,
AÐALSTEINN EIRÍKSSON
bóndi
frá Villinganesi í Skagafirði,
sem lést á Sjúkrahúsi Sauðárkróks mánudaginn
2. október, verður jarðsunginn frá Goðdalakirkju
þriðjudaginn 17. október kl. 14.00.
Fyrir hönd vina og vandamanna,
Sigurjón Valgarðsson.
Við þökkum öllum þeim sem sýndu fjölskyldum
okkar vinsemd og hlýhug vegna andláts og
útfarar
ÖLMU PÁLMADÓTTUR,
Kjartansgötu 9,
Reykjavík.
Ólafur Jónsson,
Þórir Ólafsson,
Linda Ólafsdóttir.
✝ Vigdís Ein-arsdóttir fæddist
í Reykjavík 24. sept-
ember 1953. Hún
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut laug-
ardaginn 7. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Hulda Mar-
inósdóttir, snyrti-
fræðingur og hús-
móðir, f. að Steðja í
Þelamörk í Eyjafirði
19. desember 1924,
og Einar Helgason, fyrrverandi
framkvæmdastjóri hjá Flugleiðum
hf., f. á Leifsstöðum í Selárdal í
Vopnafirði 9. ágúst 1925. Móð-
urforeldrar Vigdísar voru Aðal-
björg Snorradóttir (1896–1995) og
Jón Marinó Sigtryggsson (1896–
1933) og föðurforeldrar Vigdís
Magnea Grímsdóttir (1903–1995)
og Helgi Kristinn Einarsson (1894–
1970). Bróðir Vigdísar er Marinó
Einarsson, viðskiptafræðingur hjá
Icelandair ehf., f. 25. nóvember
1950, kvæntur Margréti Hans-
dóttur snyrtifræðingi, f. 20. sept-
ember 1954. Þeirra synir eru Einar
Helgi (1980) og Birkir (1988).
Stjúpsonur Marinós og sonur Mar-
grétar er Hans Steinar Bjarnason
(1973).
Vigdís fluttist með foreldrum
sínum og bróður til Glasgow í Skot-
síðast fyrir Nexus Media Comm-
unications.
Eftirlifandi eiginmaður Vigdísar
er Árni Vilhjálmsson, lögmaður, f. í
Reykjavík 4. nóvember 1952. Þau
kynntust í Menntaskólanum við
Hamrahlíð, hófu sambúð 1974 og
gengu í hjónaband 26. nóvember
1977. Foreldrar Árna eru Sigríður
Ingimarsdóttir, húsmóðir og fyrr-
verandi stjórnarmaður í Styrkt-
arfélagi vangefinna, f. í Reykjavík
1. október 1923, og Vilhjálmur
Árnason, lögmaður, fæddur á
Skálanesi við Seyðisfjörð 15. sept-
ember 1917, d. 8. mars 2006. Systk-
ini Árna eru Sólveig (1947–1995),
Guðrún (1949), maki Pétur Björns-
son, Guðbjörg (1956), maki Torfi H.
Tulinius, Arinbjörn (1963), maki
Margrét Þorsteinsdóttir og Þór-
hallur (1963), maki Glen Barkan.
Dætur Vigdísar og Árna eru: 1)
Hulda Árnadóttir, lögmaður, f. í
Reykjavík 25. september 1974. Eig-
inmaður hennar er Atli Björn Þor-
björnsson, lögmaður, fæddur á
Sauðárkróki 20. desember 1976.
Foreldrar hans eru Þórdís Þor-
móðsdóttir, meinatæknir, f. 22.
september 1949, og Þorbjörn Árna-
son, lögmaður, fæddur 25. júlí
1948, d. 17. nóvember 2003. Þeirra
dætur og ömmustelpur Vigdísar
eru: Þórdís Huld, f. 30. nóvember
2001, og Vigdís Helga f. 8. maí
2005. 2) Sólveig Árnadóttir, guð-
fræðinemi, fædd í Reykjavík 8. jan-
úar 1981.
Útför Vigdísar var gerð hinn 13.
október – í kyrrþey að hennar eigin
ósk.
landi árið 1957 þar
sem faðir hennar
veitti forstöðu skrif-
stofu Flugfélags Ís-
lands hf. Þar gekk
hún í barnaskóla til
ársins 1964 er þau
sneru heim til Íslands
á ný. Þá tók við nám í
Langholtsskóla,
Vogaskóla og síðan í
Menntaskólanum við
Hamrahlíð þar sem
hún lauk stúdents-
prófi vorið 1973. Hún
lauk líffræðiprófi
(B.Sc.) frá Háskóla Íslands 1977 og
stundaði nám í vistfræði við York
University í Toronto í Kanada vet-
urinn 1981–1982. Hún starfaði sem
líffræðingur við Blóðbankann í
Reykjavík með hléum frá árinu
1977 til ársins 2001. Hún var
stundakennari við Grunnskólann á
Seyðisfirði 1980 til 1981 og sér-
fræðingur í hlutastarfi hjá Síld-
arverksmiðju ríksins á Seyðisfirði
1979 til 1981. Þá starfaði hún á ár-
unum 1986 til 1988 við frumurann-
sóknir á Landspítalanum og bjó í
Brussel á árunum 1992 til 1995.
Hún lét af störfum í Blóðbankanum
á miðju ári 2001 vegna alvarlegra
veikinda yngri dóttur sinnar og var
með henni í endurhæfingu um
tveggja ára skeið. Þá kom Vigdís
að skipulagningu Íslensku sjáv-
arútvegssýninganna frá 1986, nú
Aðeins örfá orð.
Reyndar aðeins eitt orð. Tengda-
móðir.
Þú sýndir mér af hverju heitið yfir
þau tengsl sem eru okkar á milli eru
skrýdd orðinu móðir.
Þakka þér fyrir það.
Ávallt þinn
Atli Björn.
Minningabrot hrannast upp og rað-
ast svo í tímaröð. Yfir öllu er hlýja,
kapp og kæti. Margir ánægjulegir án-
ingarstaðir á sameiginlegri vegferð
fjölskyldunnar, sem spannar hátt í
fjóra áratugi. Vigdís mágkona mín
hafði yfir sér heimsborgaralegt yfir-
bragð, hafði alist upp að hluta í Glas-
gow og mátti raunar, að réttu, aldrei
heyra neitt misjafnt um þá góðu borg.
Ég man enn í dag hvernig kjól hún
var í þegar ég hitti hana fyrst á balli,
ég hafði aldrei fyrr séð svona glæsi-
legan kjól. Þetta var kærastan hans
Árna bróður. En spennandi, hugsaði
ég og fylltist stolti yfir því að Árni
ætti svona flotta kærustu, með þessi
líka tindrandi brúnu augu.
Þau voru ástfangið og fallegt, ungt
par, eignuðust hana Huldu og elskuðu
hana svo að unun var að sjá og það
hefur gilt um dæturnar báðar alla tíð.
Umhyggjan sem Vigdís sýndi Sól-
veigu dóttur sinni í alvarlegum veik-
indum átti vafalaust stóran þátt í bata
Sólveigar og endurhæfingu.
Vigdís hló alltaf að bröndurunum
hans Árna og ég man að mamma tal-
aði um að það væri merki um að sam-
bandið væri gott. Það fylgdu Vigdísi
hlátrar og glettni, hún lá ekki á skoð-
unum sínum, t.d. um kvenréttinda-
mál, hún var greind og hún hafði
metnað fyrir sig og Árna bróður
minn. Hún var hans stoð og stytta.
Hann var hennar stoð og stytta. Og
nú grúfir sorgin yfir fjölskyldunni, en
minningin um mæta konu lifir.
Guðbjörg Vilhjálmsdóttir.
Ég man ekki mikið eftir mér áður
en Vigdís Einarsdóttir, Vidda, mætti
á leiksvið lífs míns. Ég og Arinbjörn
tvíburabróðir minn vorum varla
meira en átta eða níu ára þegar Árni
stóri bróðir mætti heim með þessa
mjög svo spennandi stúlku. Vidda var
frekar feimin þegar hún kom í þessa
stóru fjölskyldu þar sem allir töluðu
hátt og kornfleks og Seríós var keypt
í kippum. Ekki bætti úr skák þegar
við tvíburarnir komumst að því
hversu auðvelt var að fá hana til þess
að flissa og hlæja. Við gerðum henni
erfitt fyrir með geiflum og grettum
þegar hún sat við matarborðið í
sunnudagssteikinni og reyndi að láta
sem minnst á sér bera.
Þannig kom Vidda inn í líf okkar og
minningu mína, ávallt hlæjandi, létt í
lund og fljót að finna kómísku hlið-
arnar á tilverunni.
Með Viddu fylgdu yndislegir for-
eldrar, Einar og Hulda, Marinó bróð-
ir, Magga og síðast en ekki síst besta
vinkonan Hjödda sem flissaði ekki
minna en Vidda.
Við bræðurnir sáum ekki sólina
fyrir þessari mágkonu okkar og milli
fjölskyldna okkar myndaðist vinskap-
ur sem aldrei hefur borið skugga á.
Ekki voru þau hjónakornin búin að
vera lengi saman þegar frumburður
allra tíma, Hulda Árnadóttir, fæddist
sem við bræður fengum að passa og
gera tilraunir á okkur til ómældrar
ánægju. Þegar þau Vigdís og Árni
luku háskólanámi bjuggu þau á Seyð-
isfirði í tvö ár þar sem Árni vann sem
sýslumannsfulltrúi.
Sumarið 1980 fékk undirritaður að
koma til þeirra austur, honum reddað
vinnu í loðnubræðslu og Vidda tók til
við að dekra við hann eins og hún hef-
ur gert alla tíð síðan þegar hann hefur
verið á þeirra heimili.
Besta minningin frá þessu sumri er
þegar dóttir númer tvö, Sólveig, boð-
aði komu sína en hún fæddist síðan
eftir áramót, sólargeisli ekki síður en
eldri systir hennar.
Árin liðu og alltaf var Vidda hluti af
tilverunni, hluti af Árna, hluti af okk-
ur. Aldrei hef ég séð ástfangnari hjón
og hún bjó þeim fallegt heimili þar
sem alltaf var gott að koma. Vidda var
falleg kona með dökkt hár og brún
augu, kvenleg, alltaf vel til fara og
henni fylgdi þessi góði, mildi ilmur
sem ég vona að ég gleymi aldrei. Hún
var frábær námsmaður, líffræði var
hennar fag og ekki veit ég til þess að
hún hafi tekið próf eða unnið verkefni
án bestu einkunnar.
Hvað segir maður við bróður sinn,
bróðurdætur, foreldra hennar og
bróður þegar gersemi eins og Vidda
hverfur á braut svona snemma? Svo
ótímabært. Mér finnst engin orð geta
lýst þeim tilfinningum sem í mér bær-
ast. Skarðið verður aldrei fyllt en við
lærum að lifa með því.
Einnig kveður núna ákaflega sam-
heldinn og tryggur vinahópur þeirra
Árna og Viddu kæra vinkonu. Ég hef
aldrei kynnst vinahópi sem er í lík-
ingu við þennan því væntumþykjan
og tryggð þeirra hvers við annað
gerði hópinn að einhverju meira en
bara vinahópi. Þau eru fjölskylda sem
ég veit að bróðir minn sækir nú styrk
í sem aldrei fyrr.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast Viddu, þakka henni fyrir allt
sem hún var mér og er mér, mágkona
og vinur. Ég vil ekki kveðja hana
heldur segja, „sjáumst“.
Ég veit að hún hefur það gott þar
sem hún er, örugglega í hvítri Dolce
& Gabbanadragt.
Þórhallur Vilhjálmsson.
Í gegnum nótt
napurkalda
ná til okkar
brosið hlýja
og brúnu augun.
Við brosum til baka
og biðjum að heilsa
með þakklæti
til sólheima.
Arinbjörn.
Með kveðju til elsku hjartans
frænku og vinkonu
Á blævængjum sveifstu rós af rós
í rafskyggðum kveldsólareldi,
og kringum þig tendruðust ljósaljós
sem ljómar frá kærleikans veldi. –
Þú hvarfst yfir dauðans dökkva ós,
því dagurinn leið að kveldi.
(Þórbergur Þórðarson)
Hvíl í friði, elsku Vidda.
Elsku fjölskylda og kærir vinir,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður guð styrkja ykkur.
Ragna Marinósdóttir
og fjölskyldur.
„Hún Vidda litla er dáin.“ Þannig
sagði bróðir hennar okkur frá andláti
systur sinnar. En Vidda var ekki lítil
– fyrir mér var hún bara mikil mann-
eskja sem hafði upplifað meira en
flestir gera á helmingi lengri ævi. En
hún var litla systir hans Marinós og
sambandið þeirra á milli alveg ein-
stakt.
Vidda var alltaf svo glaðleg, svo
notaleg, sagði svo skemmtilega frá –
var hrókur alls fagnaðar. Vel lesin og
vel að sér í flestu. Þau hjón líka með
þeim skemmtilegri bæði heim að
sækja og að vera með. Heimili þeirra
með þeim hlýlegri og fallegri, hvort
sem var á Seyðisfirði, Toronto, Bruss-
el eða hér í Reykjavík enda Vidda
mikill fagurkeri og með eindæmum
smekkleg. Fjölskyldan er ekki stór,
svo stórt skarð er höggvið.
Mína dýpstu samúð.
Margrét mágkona.
Við Vigdís áttum það sameiginlegt
að vera báðar giftar mönnum af Há-
nefsstaðakyni, náfrændum, það leiddi
okkur saman fyrir margt löngu. Við
vorum í sömu aðstöðunni; við skildum
hvor aðra og áttum hvor aðra að inn-
an hinnar táp- og fjörmiklu stórfjöl-
skyldu. Við gátum oft hlegið dátt og
það var ætíð tilhlökkunarefni að eiga
von á að hitta Viddu og Árna; þau
voru einstaklega skemmtileg hjón og
notalegt að vera samvistum við þau,
hvort sem var hér heima eða á er-
lendri grund.
Vigdís bar þess merki að vera
heimskona, enda hafði hún dvalið
langdvölum erlendis, á sínum yngri
árum í Skotlandi og síðar í Kanada og
Belgíu með Árna sínum og dætrunum
tveimur, Huldu og Sólveigu. Hún var
hógvær, falleg kona, sem bar glæsi-
leikann með sér hvar sem hún fór og
eftir var tekið. Fagurkeri var hún og
skopskynið hafði hún í ríkum mæli.
Núna er þessi yndislega manneskja
horfin okkur, en hún skilur eftir sig
dýrmætan fjársjóð í dætrum þeirra
Árna og litlu dótturdætrunum.
Ég kveð þig að sinni, kæra Vigdís,
og hafðu þökk fyrir öll skemmtileg-
heitin. Þín er sárt saknað.
Ég sendi ástvinum Vigdísar hug-
heilar samúðarkveðjur.
Þórhildur Líndal.
Ég man það svo vel þegar ég sá
hana fyrst. Fyrsti dagurinn í mennta-
skóla. Við vorum þarna nokkur sem
komum úr Hlíðunum og héldum hóp-
inn, svo tvístruðumst við í nokkra
bekki og litum forvitin á væntanlega
meðnemendur. Hún Vidda kom úr
Laugarásnum ásamt nokkrum öðrum
sem ég kynntist síðar náið. Hún var
grönn og nett, brúnhærð með tagl og
falleg brún augu. Þarna á fyrstu dög-
um menntaskólaáranna urðu til vin-
áttubönd sem vöruðu til hennar
hinsta dags. Hún Vidda var einhvern
veginn þannig að allir vildu kynnast
henni. Hún hafði skemmtilega kímni-
gáfu, var einstaklega hláturmild, já,
hún hafði þennan dásamlega eigin-
leika að geta flissað í tíma og ótíma og
smitaði alla í kringum sig. Svo var
hún alltaf svo smart í tauinu. Hún var
töluvert meira sigld heldur en ég, sem
kom úr sveit. Pabbi hennar Viddu
gegndi ábyrgðarstöðu hjá Flugfélagi
Íslands og hún hafði þess vegna
ferðast meira en þá var títt meðal
flestra menntaskólanema, hún hafði
aukin heldur búið í Skotlandi.
Á þessum árum var hippatískan í
algleymingi, flestir gengu í mussum
og fótlaga skóm, létu hár og skegg
vaxa, höfðu písmerki um hálsinn,
stelpur máluðu sig ekki og það þótti
ekki fínt að klæðast sparifötum, eins
og það hét þá. Vidda kærði sig að
mestu kollótta um hippatískuna, hún
var alltaf miklu smartari og betur til
höfð en við flestar hinar stelpurnar og
þannig var það æ síðan. Hún var
tískudrós í jákvæðasta skilningi þess
orðs. Þegar ég heimsótti hana þar
sem hún sat í stól á krabbameins-
deildinni í lyfjameðferð, leit hún út
eins og hún væri að fara í fínt síðdeg-
isboð. Hún var eiginlega hefðarkona.
Hún var líka hefðarkona í öðrum
skilningi, hún bar ekki vandamál sín á
torg og vildi lítið ræða um veikindi
sín, ekki einu sinni þegar hún var orð-
in helsjúk. Hún var eins og margar af
hetjum hvunndagsins, háði sína bar-
áttu af æðruleysi, rósemi og dálitlum
húmor.
Það stoðar lítt að ásaka forsjónina
eða hin æðri máttarvöld um óréttlæti.
Maður getur aðeins þakkað hinni
sömu forsjón fyrir samferðamenn
sína og víst er að margt kemur upp í
hugann þegar litið er yfir farinn veg.
Stofnun saumaklúbbsins, lexíu-
Vigdís Einarsdóttir