Morgunblaðið - 15.10.2006, Blaðsíða 56

56 SUNNUDAGUR 15. OKTÓBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN
TIL SÖLU
LAND Í MOSFELLSBÆ
2,3 hektara eignarland norðan við Reykjalund í Mosfellssveit er til sölu. Mjög fallegt land
með stórglæsilegu útsýni til fjalla og út á Faxaflóann og til Reykjavíkur. Um gróðri vaxið
landið liðast lítill lækur með einni af fyrstu stíflum landsins. Land þetta er kennt við Höfða,
sem er gamall sumarbústaður, en einnig er það kallað Skammidalur, spilda úr landi Reykja.
Fjárfesting í væntanlegu framtíðarbyggingarlandi
eða til útivistarbúskaps rétt við stórborgina.Halldór Ingi Andrésson
löggiltur fasteignasali
sími 840 4042
Jóhannes Ásgeirsson hdl., lögg. fasteignasali
F A S T E I G N A S A L A
SUÐURLANDSBRAUT 10, 2. HÆÐ F. OFAN BLÓMASTOFU FRIÐFINNS, 108 REYKJAVÍK
SÍMI 533 1616 FAX 533 1617
Gullfallegt og algjörlega endurnýjað einbýli á 2 hæðum ásamt rúmgóðum
bílskúr. Efri hæð: Forstofa, gestasnyrting, 2 stofur, eldhús og borðstofa.
Neðri hæð: Vinnuherbergi, geymsla, baðherbergi, þvottahús, gangur, for-
stofa og 3 svefnherbergi. Nýtt gegnheilt parket, ný vönduð innrétting og
tæki (burstað stál)í eldhúsi, allt nýtt í baðherbergjum, upphengd salerni,
nuddhornbaðkar, náttúruflísar á gólfum. Hús tekið í gegn í fyrra, gluggar og
gler nýlegt, þakjárn ca 10 ára. Stór bílskúr. Verð 52 millj.
Skipti á minni eign koma til greina.
OPIÐ HÚS Í DAG KL. 15-17
LANGHOLTSVEGUR 22 – EINBÝLI
HVER ber ábyrgð ef illa fer og
Kárahnjúkastífla rofnar? Þannig
spyr hópur fólks á Austurlandi í
heilsíðuávarpi í Morgunblaðinu 14.
september síðstliðinn. Spurning-
unni er beint til ríkisstjórnar Ís-
lands eins og það sé hún sem reis-
ir stífluna. Stífla með árlegri
áhættu af rofi fyrir fólk á svæðinu
frá stíflunni að Hér-
aðsflóa sem er minni
en fimm á móti millj-
ón eða minni en einn
á móti tvö hundruð
þúsund.
Já ! Hver ber
ábyrgð ef illa fer?
Þetta er góð spurning
eins og nú er í tísku
að segja.
Hver ber ábyrgð ef
illa fer á því að reist-
ur hefur verið bær á
Íslandi með nærri
2400 íbúum rétt við
misgengissprungu af sömu gerð
og þær sem Kópaskersjarðskjálft-
inn 1986 átti upptök sín í og Dal-
víkurjarðskjálftinn 1934. Í báðum
þeim skjálftum varð umtalsvert
eignatjón. Þessar sprungur voru
miklu fjær Kópaskeri og Dalvík
en sprungan sem ég nefndi er
þeim bæ sem þar er um að ræða.
Hvert á að beina þeirri spurn-
ingu?
Hver ber ábyrgð ef illa fer á því
að enn býr fólk við rætur Öræfa-
jökuls enda þótt í honum hafi á
sögulegum tíma orðið eldgos sem
vísindamenn telja að fylgt hafi
svonefnt gusthlaup af sama tagi
og það sem drap þúsundir manna í
grennd við Vesúvíus fyrir um tvö
þúsund árum? Það sem einu sinni
hefur gerst getur gerst aftur.
Hvern á að spyrja þar?
Hver ber ábyrgð ef illa fer á því
að enn er á höfuðborgarsvæðinu
verið að byggja íbúð-
arhúsnæði á hraun-
breiðum sem runnið
hafa í sjó fram eftir
ísöld? Meira að segja
á sögulegum tíma.
Hver ábyrgist að það
gerist ekki aftur?
Hvern á að spyrja?
Hver ber ábyrgð ef
illa fer á því að byggð
fyrir milljónir manna
hefur verið reist á
svæðum þar sem
reynsla er af mann-
skæðum fellibyljum,
svo sem á Kúbu, hluta Flór-
ídaríkis og á norðurströnd
Mexíkóflóa? Og þar er enn haldið
áfram að reisa mannabústaði.
Hvern á að spyrja?
Hver ber ábyrgð ef illa fer á því
að enn er verið að reisa mannabú-
staði í Suður-Asíu þar sem millj-
arðar manna búa á svæðum þar
sem jarðskjálftar verða sem tengj-
ast flekahreyfingum jarðar? Ein-
hverjir stærstu og hættulegustu
jarðskjálftar sem þekkjast. Þar
sem stórfellt manntjón varð um
jólin 2004.
Fyrir mörgum árum hitti ég
bandarísk hjón sem voru á ferða-
lagi um Ísland. Miðstéttarfólk að
mér virtist. Þau voru hrifin af Ís-
landi. En þau sögðu mér að þau
gætu ekki hugsað sér að búa á Ís-
landi. „Með öll þessi eldgos og alla
þessa jarðskjálfta.“ Ég hef ekki
haft samband við þau síðan. En
mér varð hugsað til þeirra í fyrra.
Þau voru frá New Orleans.
Nei! Íbúar Jökuldals verða ekki
í marktækt meiri hættu eftir
Kárahnjúkastíflu en fyrir hana.
Og þeir verða í heildina tekið í
mun minni hættu en t.d. borg-
arbúar eins og íbúar höfuðborg-
arsvæðisins.
Það er aumur og illur málstaður
sem málar fjandann á vegginn sér
til framdráttar og telur sér ávinn-
ing af að hræða fólk frá ráði og
rænu.
Hver ber ábyrgð ef illa fer?
Jakob Björnsson fjallar um
ábyrgð á mannvikrjagerð » Það er aumur og illurmálstaður sem mál-
ar fjandann á vegginn
sér til framdráttar og
telur sér ávinning af að
hræða fólk frá ráði og
rænu.
Jakob Björnsson
Höfundur er fyrrverandi orku-
málastjóri.
HVAÐ ætlar þú að verða þegar
þú verður stór? Þetta er spurning
sem dynur á okkur
frá blautu barnsbeini.
Við viljum verða bíl-
stjórar og hár-
greiðslukonur, flug-
konur eða söngvarar.
Ýmislegt er það sem
við kjósum sem börn
og ekkert endilega
það sama og foreldr-
arnir sjá fyrir sér í
framtíðinni. En hvar
börnin búa á ekki að
koma í veg fyrir að
þau geti valið sér
hvaða framtíðarstarf
sem er þegar þau
vaxa úr grasi. Þegar
við hugum að at-
vinnuuppbyggingu á
landinu þurfum við
að líta fram á við en
ekki eingöngu til
núsins.
Íslensk stjórnvöld
hefur skort þessa
framsýni. Þau leggja
áherslu á núið, að
setja plástur á núið
án þess að kanna
hvernig grær til
framtíðar. Lands-
byggðin hefur fengið
að blæða á und-
anförnum árum og
áratugum. Störfum
hefur fækkað úti á
landsbyggðinni og þau orðið fá-
breyttari. Þetta hefur leitt til þess
að íbúar landsbyggðarinnar hafa
neyðst til að leita til höfuðborg-
arinnar í leit að störfum við hæfi.
Ungt fólk snýr ekki aftur heim að
lokinni menntun einfaldlega vegna
þess að störf við hæfi vantar. Því
miður hefur stefna stjórnvalda
verið sú að setja plástur á þetta
mein. Plásturinn endist einungis í
skamma stund en ekki til fram-
búðar. Stóriðja á að bjarga öllu,
enda mörg störf þar í boði á einu
bretti. En er það framtíðin? Eru
þetta þau fjölbreyttu störf sem
kalla á menntafólkið aftur heim í
hérað? Eru þetta störfin sem við
viljum börnum okkar eftir nám
þeirra í framtíðinni?
Það þýðir ekki að einblína á
eina lausn heldur þarf landsvæðið
að verða sjálfbært atvinnusvæði.
Það fæst með samhentu pólitísku
átaki þar sem hið opinbera fer í
broddi fylkingar. Hjá hinu op-
inbera eru gríðarmörg störf sem
ekki þurfa að vera innt af hendi á
höfuðborgarsvæðinu. Stjórnvöld
hafa á stundum rekið augun í
þetta en þau hafa viljað færa
bjargið í heilu lagi í
stað þess að taka eitt
skref í einu. Dropinn
holar steininn og með
einföldu átaki má snúa
þessari þróun við. Það
má auðveldlega sér-
merkja þau opinberu
störf sem ekki krefj-
ast ákveðinnar stað-
setningar. Þetta hefur
verið gert í jafnrétt-
isátaki hins opinbera
og nú er komið að því
að jafna hlut íbúa
landsbyggðarinnar.
Með réttu hugarfari
má auðveldlega finna
nokkur hundruð störf
innan hins opinbera
sem alls ekki þurfa að
vera unnin á höf-
uðborgarsvæðinu. Í
kjölfarið má hvetja
einkageirann til að
gera slíkt hið sama og
auglýsa sérstaklega
eftir fólki á lands-
byggðinni í ákveðin
störf hjá sér. Sveit-
arfélögin, sem vissu-
lega sjá sér hag í
fjölgun starfa á svæð-
inu, geta ef til vill lagt
sín lóð á vogarskál-
arnar. Þau gætu jafn-
vel fyrst um sinn lagt
fram húsnæði við hæfi, en víða á
landinu hafa sveitarfélögin leyst
til sín yfirgefið húsnæði sem nú er
vannýtt. Má ætla að það myndi
fljótt borga sig til baka ef starfs-
mennirnir fengju tímabundið inni í
þessu húsnæði á meðan verkefnið
væri þróað.
Þessi lausn er ekki skyndilausn
þar sem gríðarleg innspýting pen-
inga og fólks yrði á svæðinu á
einu bretti, með tilheyrandi fórn-
arkostnaði. Hér er verið að huga
að framtíðinni, einu starfi fylgir
fjölskylda sem kallar á þjónustu
og þá fleiri störf handa íbúum
svæðisins. Með þessum hætti má
hægt og rólega, en þó af festu,
fjölga markvisst störfum um allt
land, í samræmi við þarfir íbú-
anna.
Við græðum til
framtíðar
Helga Vala Helgadóttir
fjallar um atvinnuuppbyggingu
á landsbyggðinni
Helga Vala Helgadóttir
» Það þýðirekki að ein-
blína á eina
lausn heldur
þarf landsvæðið
að verða sjálf-
bært atvinnu-
svæði. Það fæst
með samhentu
pólitísku átaki
þar sem hið op-
inbera er í
broddi fylk-
ingar.
Höfundur er laganemi og fjölmiðla-
kona. Býður sig fram í 2.–3. sæti á
lista Samfylkingar í NV-kjördæmi.