Morgunblaðið - 04.02.2007, Qupperneq 60

60 SUNNUDAGUR 4. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Björn Jóhanns-son fæddist á
Skriðufelli í Þjórs-
árdal 12. júní 1928.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands 15. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar Björns voru
Jóhann Ólafsson
bóndi að Skriðu-
felli, f. 10. ágúst
1897, d. 5. sept-
ember 1983 og eig-
inkona hans Þórdís
Björnsdóttir, f. 29.
september 1897, d. 14. ágúst
1993. Björn var fjórði í röð fimm
systkina, en hin eru Hjalti Ísfeld,
f. 1923, Margrét, f. 1925, Bryn-
dís, f. 1926 og Bergný, f. 1933.
Björn kvæntist 1966 Kristínu
Guðmundsdóttur frá Skáldabúð-
um í Gnúpverjahreppi. Þau slitu
sambúð. Birni og Kristínu varð
sjö barna auðið, þau eru: Þórdís
bankamaður, f. 1965, maki Þór-
arinn Garðarsson vélfræðingur,
f. 1962; Bergur Þór smiður, f.
1967; Rúnar Geir gluggasmiður,
f. 1967, unnusta Rut Ríkey
Tryggvadóttir
klæðskeri, f. 1958;
Jóhann vélaverk-
fræðingur, f. 1970,
maki Unnur Ósk
Sigurðardóttir
nemi, f. 1977; Guð-
mundur smiður, f.
1971, maki Inga
Helma Guðfinns-
dóttir nemi, f. 1977;
Hjalti f. 1973, maki
Helga Jóhanns-
dóttir húsmóðir, f.
1982; og Björn
Hrannar hleðslu-
maður, f. 1975, maki Magnea
Guðmundsdóttir lyfjatæknir, f.
1982. Barnabörnin eru 15.
Björn starfaði, þegar hann
komst á vinnualdur, við bú for-
eldra sinna á Skriðufelli og tók
síðar við rekstrinum. Stundaði
hann lengi vel verktakavinnu og
ferðaþjónustu samhliða bústörf-
unum. Björn brá búi fyrir um
áratug og dvaldi eftir það í
nokkur ár í Reykjavík, en síð-
ustu fjögur árin bjó hann á Sel-
fossi.
Útför Björns var gerð í kyrr-
þey að ósk hins látna.
Ég ligg hérna uppí rúmi allur
skjálfandi með tárin í augunum að
hugsa til þess að þú sért farinn frá
okkur, elsku pabbi. Ég hugsa um
allar skemmtilegu stundirnar sem
við áttum saman, Eins og í sveitinni
þegar þú smíðaðir stóra sleðann
sem við systkinin öll gátum setið í
og þú keyrðir á Bronconum um öll
tún með okkur aftan í (eða Branco-
bílnum eins og þú sagðir alltaf).
Þegar það komu gestir með ein-
hverja krakka með sér þá fórum við
öll út og þú ræstir Brancoinn og
tættir af stað út á tún með okkur
aftaní, þó svo það væru gestir hjá
ykkur mömmu líka, þá drukku þau
bara kaffi á meðan.
Þú bókstaflega lifðir fyrir það að
skemmta okkur krökkunum og þú
gafst þér alltaf tíma til að fíflast
eitthvað með okkur. Það var líka
alltaf svo stutt í grínið hjá þér, það
var alveg sama hvort þér leið vel
eða illa, eins og þegar við fjölskyld-
an vorum hjá þér á spítalanum um
jólin þegar ein hjúkrunarkonan kom
til þín og spurði hvort hún ætti ekki
að raka þig, þá sagðir þú við hana
að þú minntist þess ekki að Jesú
hefði verið nýrakaður þegar hann
var settur á krossinn, síðan leistu í
átt til okkar og brostir.
Elsku pabbi, takk fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig, gefið mér
og að gera mig að manni, þú munt
alltaf eiga þinn samastað í hjarta
mínu, elsku pabbi.
Saknaðarkveðjur
Hrannar.
Bjössi frændi var höfðingi í mín-
um huga. Hann var bóndi á Skriðu-
felli og heimsmaður í háttum. Sýn
hans til lífsins var opin og jákvæð
og af honum lærði ég víðsýni. Það
skipti ekki máli hver átti í hlut,
hann kom hreint fram við alla og
kom til dyranna eins og hann var
klæddur.
Ellefu ára gamall fór ég í sveit til
hans og Stínu að Skriðufelli. Stórt
heimili, sjö börn en öll yngri en ég
svo mér var treyst fyrir stórum
verkum – að því er mér fannst. Þar
var mér falin ábyrgð á dýrum og
fólki, sat yfir svínum með sótt og
var sendur að rukka fólk á tjald-
svæðinu svo eitthvað sé nefnt.
Þarna lærði ég margt sem máli
skipti, og mótaðist af umhverfinu.
Þjórsárdalur er paradís á jörðu
og fallegasti staður á jarðríki. Stórir
skógar fyrir lítinn strák að kanna,
og saga forfeðranna á hverju leiti.
Það var því ekki slæmt þegar for-
eldrar mínir reistu sér bústað í
næsta nágrenni við Skriðufell, og ég
gat tekið þráðinn upp aftur við
Bjössa og fjölskyldu hans sem full-
vaxta maður.
Ég og fjölskylda mín nutum góðs
af nábýlinu á þessum árum. Hann
var ótrúlega barngóður. Hekla
Bryndís og Kormákur fóru ekki
varhluta af því og hann átti sinn
þátt í að gera Þjórsárdalinn að
sveitinni þeirra. Alltaf sýndi hann
áhuga á því hvernig þeim leið og
var umhugað um velferð þeirra.
Ég þakka Bjössa samfylgdina og
vináttuna við mig og fjölskyldu
mína í gegnum árin. Ég tel það
ákveðin forréttindi að hafa kynnst
honum, og því fylgir ákveðið frelsi í
hugsun að hafa alist upp með þess-
um stórhuga frænda mínum. Ég
votta Stínu, börnum þeirra og fjöl-
skyldum samúð mína, nú þegar
Bjössi er allur.
Jóhann Kristinsson
Vor í lofti, skólanum að ljúka og
við systkinin í Njörvasundinu komin
með hugann upp í sveit til ömmu,
afa og Bjössa frænda. Amma hleyp-
ur við fót og flautar í hálfu hljóði,
afi þögull og hugsi en Bjössi frændi
alltaf til í að galsast og gera að
gamni sínu við okkur. Við áttum því
láni að fagna að eiga samastað á
sumrin í sveitinni hjá þeim. Vera
okkar þar var ævintýri líkust, alltaf
eitthvað verið að bralla, mikið um
að vera og gestagangur mikill.
Bjössi var einstaklega barngóður og
skemmtilegur. Alltaf stutt í strák-
inn í honum. Þegar skroppið var af
bæ, t.d. þegar farið var með mjólk-
ina að Ásólfsstöðum þangað sem
mjólkurbíllinn sótti hana, vorum við
sjálfkjörin með. Hann ók þá ekki
alltaf veginn heldur fór gamlan veg
og hallandi til að fá okkur til að æpa
og skrækja. Já, hann var smá stríð-
inn og hafði gaman af að gantast,
klípa í nef og eyra og þótti okkur
það ekki eins leitt og við létum. Ein-
hvernveginn þegar hugsað er til
baka þá finnst manni eins og veðrið
hafi verið alltaf gott í sveitinni. Auð-
vitað var það ekki þannig, þetta eru
bara svo ljúfar minningar að þeim
fylgir birta og ylur sem veita hlýju
við tilhugsunina eina saman.
Líf Bjössa var ekki alltaf dans á
rósum og fékk hann sinn skerf af
mótlæti eins og aðrir, en hann
kvartaði aldrei, heldur sá alltaf
ljósu punktana í tilverunni. „Málið
er einfalt“, eins og hann sagði svo
oft. Þegar Bjössi flutti frá Skriðu-
felli bjó hann í nokkur ár í Reykja-
vík í sama húsi og foreldrar okkar
og hittum við hann því oftar þann
tíma sem hann bjó þar. Einstaklega
kært var á milli þeirra systkina og
veit ég að móðir okkar saknaði hans
mikið þegar hann flutti á Selfoss
fyrir nokkrum árum.
Við viljum að lokum þakka hon-
um fyrir allt sem hann var okkur
um leið og við óskum honum alls
hins besta á nýjum stað. Þessi hlýt-
ur að vera sá besti, enda bjó hann
alltaf á besta stað að eigin sögn. Við
biðjum góðan Guð að styrkja Stínu,
börnin þeirra og fjölskyldur á þess-
um erfiðu tímum.
Guð blessi minningu okkar elsku-
lega frænda.
Fyrir hönd okkar systkinanna.
Þórdís.
Minningar er ekki hægt að
kaupa, þær eru gjöf.
Þessi tilvitnun kom upp í hugann
er mér barst andlátsfregn Björns
Jóhannssonar fyrrum bónda á
Skriðufelli í Þjórsárdal.
Já, dýrmæta gjöf gaf hann mér,
hann Bjössi frændi, eins og við köll-
uðum hann.
Ljóslifandi minningar, allt frá
fyrstu ferð minni austur í dal í kaf-
aldsbil um páskana 1968 og til
þeirrar síðustu þegar við keyrðum
inn í Selhöfða á sólríkum sumardegi
2003.
Við áðum þar, ef svo má að orði
komast þó að farartæki okkar væri
allt annað en reiðskjóti, breiddum
teppi á fósturjörðina, fengum okkur
kaffi og kleinur og slógum á létta
strengi. Aðeins ofar í hlíðinni í
litlum vígðum reit eru jarðneskar
leifar ættföðurins frá Skriðufelli,
Ólafs Bergssonar sem á sínum tíma
sótti um sérstakt leyfi til að hvíla
við hlið afburðahestsins Blesa sem
hann sjálfur hafði urðað þegar yfir
lauk.
Af frásögn þessari sést hversu
sterkt samband getur myndast milli
manns og dýrs, en að sýna það í
verki er einstakt!
Það þarf ekkert að ræða það
frekar, Selhöfðinn er fallegasti stað-
ur á jarðríki hafði Björn á orði í
þessari síðustu för okkar í höfðann.
Auðvitað átti að klingja bjöllum hjá
mér, það var ætlun hans þá þegar
að hvíla í reitnum hjá afa sínum og
Blesa.
Björn var minn maður, maður að
mínu skapi eins og tengdamóðir
mín Margrét, systir Björns, hefði
orðað það. Það segir heilmikið um
bróður hennar, alla þá mannkosti
sem hann hafði til að bera. Og til að
stytta þá óralöngu upptalningu yrði
best að segja eins og börnin,…
flottur og góður þessi karl!
Hjá Bjössa var ekki aðalatriðið að
vera sammála síðasta ræðumanni
heldur frekar að
skapa líflegar umræður þótt hann
þyrfti að vera í mótsögn við sjálfan
sig í byrjun. Og með snilld lét hann
detta inn á réttum stöðum „tilsvör“
með áherslusveiflum eins og …
Hvað heldurðu!, Það er nú líkast til!
Svei mér þá!
Hláturinn var heldur aldrei langt
undan og hljómur hans varð sú sól
sem hrekur veturinn burt af andlit-
um mannanna..
Komið er að kveðjustund, kæri
frændi, bróðir og vinur. Hafðu
hjartans þökk fyrir allt og allt.
Allt sem við elskum mun án
nokkurs efa líða undir lok, ef til vill
á morgun, ef til vill eftir þúsund ár.
En hvorki það né ást okkar á því
verður minna virði af þeim sökum.
Ólöf Ragnarsdóttir.
Elsku frændi, ég ætla að kveðja
þig núna, minn kæri, með nokkrum
orðum og hugleiðingum.
Það var mikil blessun að eiga þig
sem frænda og fá að kynnast þér á
lífsleiðinni. Sem barn í sveitinni
varst þú „besti frændi“ og meira en
það, þú varst „mysterium“, því þú
veittir svo mikla hlýju, gafst svo
mikla gleði og von. Allir sem voru
nálægt þér smituðust af krafti þín-
um, léttleika og jákvæðni.
Eftir að hafa verið námsmaður
erlendis fékk ég svo aftur tækifæri
til að dvelja á Skriðufelli og í Þjórs-
árdalnum. Alkunn gestrisni þín og
höfðingsskapur veitti mér og ungri
fjölskyldu minni tækifæri til að
dvelja í „gamlabænum“ og sam-
verustundirnar með þér og þinni
fallegu fjölskyldu voru stórkostleg-
ar.
Síðan hefur lífið velkst áfram en
þau tuttugu ár þar sem ég var með
vinnustofu á Skriðufelli standa upp
úr.
Að fá að dvelja þar var minn besti
háskóli. Þar málaði ég og samdi
tónlist.
Okkar daglegu samverustundir
voru stórkostlegar. Við rýndum í
myndir og hlýddum á tónlist.
Skarpskyggni þín og létt lund var
mér leiðarljós og aftur hafðir þú svo
mikil áhrif á mig, varst minn besti
kennari, frændi og vinur.
Við veltum við meiningum og
væntingum, lékum okkur að hug-
tökum, orðum og hlógum mikið.
Eftir þessa heimspekitíma í „nýja“
og „gamlabænum“ jókst skilningur
minn á hinu daglega verkefni og líf-
inu almennt.
Elsku Bjössi, þú skildir hismið
frá kjarnanum, núna ert þú í kjarn-
anum og vissulega í hjarta mínu.
Þar sem ég sit á vinnustofu minni
í Frakklandi og skrifa þessar línur
þá er eins og við getum aftur sest
saman.
Staðurinn skiptir engu máli, af-
stæði tíma og rúms er yfirunnið.
Ég var langt í burtu þegar jarð-
arför þín var gerð en ég veit að þitt
stóra hjarta fyrirgefur mér það.
Þar sem þín fallega sál er núna
frjáls þá vona ég að við eigum eftir
að ganga saman um Svartaskóg og
Svissnesku Alpana og að ég eigi eft-
ir að eiga með þér áframhaldandi
augnablik innblásturs og gleði.
Þú átt svo tryggan stað í hjarta
mínu, hvað er annað hugsanlegt,
slíkt stórmenni og góðmenni sem þú
varst og ert, þú skilur eftir þig djúp
skörð sem erfitt er að fylla upp í.
Ég veit að þú og fjölskylda þín
fær alla þá jarðnesku og himnesku
blessun sem völ er á. Guð blessi þig,
elsku Bjössi.
Gunnar Kristinsson,
Basel, Sviss.
Elsku Bjössi frændi, Skriðufell er
mín paradís og þú ert hluti af henni.
Fallegar sumarvikur sem ég fékk
að vera hjá þér öll þessi mörgu ár
voru sérstökustu vikur lífs míns.
Þar liggja rætur mínar. Jafnvel þó
að ég búi langt í burtu, í Þýska-
landi, minnist ég ætíð þessa tíma
þegar sem ég ungur drengur fékk
að njóta návista við þig. Ég get
bara þakkað fyrir allt sem þú gafst
mér.
Megir þú hvíla í friði, elsku
Bjössi.
Þinn frændi
Dagur Kristinn Johann Gunn-
arsson, Freiburg, Þýskalandi.
Vinur minn, Björn Jóhannsson,
bóndi á Skriðufelli í Þjórsárdal í
Gnúpverjahreppi, er dáinn og kom-
inn yfir móðuna miklu. Ég var 13–
14 ára þegar ég átti heima í Hátúni
í Reykjavík og tók mig til og fór
upp í mjólkurstöð við Laugarveg-
inn. Þar fékk ég mér far með mjólk-
urbílnum til að komast í sveitina.
Ég hjálpaði til við að setja alla tómu
mjólkurbrúsana á hvern pall og
taka fullu brúsana inn í bílinn. Bíll-
inn fór þó yfirleitt ekki lengra en að
Haga og þangað kom Bjössi til að
sækja mig. Þegar við ræddum sam-
an síðasta sumar og haust rifjaðist
það upp að það voru akkúrat 50 ár
síðan við kynntumst. Mér þótti allt-
af gaman að koma að Skriðufelli,
hitta Dísu og Jóhann, foreldra
Björns. Dísa var góð kona og hló
hátt og mikið eins og Björn. Við
Björn hringdum okkur alltaf saman
á kvöldin á síðastliðnum þremur ár-
um og ræddum um daginn og veg-
inn og pólitík. Björn var mikill
framsóknarmaður. Ýmist rifumst
við eða hlógum dátt og mikið, en
alltaf vorum við sömu vinirnir. Einu
sinni fékk ég stóran silung í Sandá.
Þá var mikil gleði á bænum. Siggi
frændi (Diddi), ég og Björn fórum í
læmið eða Fossá og veiddum mjög
mikið. Nú var tekin upp stór síld-
artunna og hún var söltuð alveg full.
Þá var mikil kátína í öllum. Svo fór-
um við að reka féð inn á afrétt. Við
fórum inn allan Þjórsárdalinn, inn á
Stöng og miklu lengra, að kofa
gangnamanna. Þar var hlaðið í
miðja hæð og moldarrúm með
gæsapokum til þess að sofa í. Allir
hestarnir voru teknir inn til þess að
halda á okkur hita. Þetta var mjög
spennandi og gaman. Túrinn tók tvo
sólarhringa og þá var komið að
Skriðufelli aftur.
Það var alltaf gaman á Skriðu-
felli. Foreldrar mínir og allt mitt
venslafólk fékk alltaf að gista í laut
fyrir norðan bæinn.
Birni fannst gaman að heimsækja
mig í sumarbústaðinn í Hraunborg-
um í Grímsnesinu. Hann kom
nokkrum sinnum síðustu ár og átt-
um við ætíð góðar stundir saman.
Blessuð sé minning Björns og
hans góða fólks sem Guð hefur leyft
mér að kynnast.
Ég sendi börnum Björns og móð-
ur þeirra mína dýpstu samúðar-
kveðju, barnabörnum og öðrum
venslamönnum.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(Páll Jónsson)
Jón G. Guðmundsson
Björn Jóhannsson, fyrrverandi
bóndi á Skriðufelli í Þjórsárdal, er
Björn Jóhannsson
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • runar@utfarir.is
Alhliða útfararþjónusta
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þorbergur
Þórðarson
Útfararþjónusta
Davíðs Ósvaldssonar ehf.
Davíð Ósvaldsson
Útfararstjóri
S. 896 6988 / 553 6699
Óli Pétur Friðþjófsson
Útfararstjóri/Framkvæmdarstjóri
S. 892 8947 / 565 6511