Andvari - 01.01.1977, Blaðsíða 11

ANDVARI
EGILL GR. TIIORARENSEN
9
við betri ástæður til að þrífast, að slíkt fólk skyldi vera hér uppi, þegar
eins erfitt var bér að þrífast og kringum aldamótin 1800.
Það er einnig eftirtektarvert, hversu margir niðjar Skúla læknis hafa
verið stórvaxnir, nálægt þrem álnum dönskum karlmennirnir og þar yfir,
en sá hæsti sem ég veit um er Skúli sonur Guðmundar Agústssonar og
Móeiðar Skúladóttur í Birtingaholti, senr er 195 sentímetrar, og má þó
heita að stökkvi hæð sína. Sigurður Grímsson Skúlasonar [bróðir Egils
í Sigtúnum. G. D.] er nokkru minni, en mun þó vera þrjár álnir (188,7
cm), en sú hæð var sjaldgæf í æsku minni. Sigurður hefur verið glímu-
kóngur og er tveggja rnanna maki að burðum. Álíka hár og Sigurður
mun vera Skúli Ágústsson frá Birtingaholti (föðurbróðir Skúla Guðmunds-
sonar), sem kvað vera þeirra frænda líkastur afa sínum á Móeiðarhvoli
í sjón og hefur einnig verið íþróttamaður.
Því hefur verið haldið fram, að íslendingar hafi úrkynjazt mjög vegna
þess hvað ættirnar hér séu skyldar. Fyrir þá sem vilja mótmæla þessu
er gott að líta til Skúla Guðmundssonar, sem er svona frábær atgervismað-
ur. Fáir munu eiga til skyldari að telja en hann. Föðurmóðir hans er
Móeiður í Birtingaholti, dóttir Skúla læknis, móðurfaðir Sigfús í Hróars-
holti, sonur Skúla læknis. Og ekki nóg með það."----------Þetta rekur og
rökstyður dr. Helgi Pjeturss síðan í alllöngu máli og bætir síðan við:
„Skúli Guðmundsson hefði því hin ágætustu skilyrði til að vera hreinn
aumingi, ef kenningin um skaðsemi skyldleika forfeðranna væri rétt, en
í stað þess er hann sá íslendingur, sem ef til vill hefur hæst stokkið síðan
á dögum Gunnars á Hlíðarenda, og er hann þó atgervismaður ekki ein-
ungis á þá eina lund.------Afrek í líkamsíþróttum hafa þann mikla kost,
að þar verður ekki í mót mælt: Ef íslenzkur maður stekkur t. d. yfir tvo
metra í hástökki, eða hleypur 100 metra á 10 sekúndum, þá stoða þar
engin mótmæli, og enginn mundi treystast til að kalla þá, sem slíkt gerðu,
skussa, hversu mjög sem hann kynni að langa til þess. Um afrek andans
er allt öðru máli að gegna. Þó að hér á landi væru hugsaðar merkilegri
hugsanir en áður hafa komið fram á þessari jörð, þá mundu menn rólegir
alveg láta slíkt fara framhjá sér, eða jafnvel, ef þeir væru nógu heimskir,
eða illa innrættir, leita sér ánægju í að telja þann vitfirring, sem slíkt
hefði gert.“