Andvari - 01.01.1977, Side 21

ANDVARI
EGILL GR. THORARENSEN
19
af stað að heiman um morguninn, og pabbi fylgdi okkur út í Holt. Það
var yndislegt veSur, svalur og bressandi sólskinsmorgunn, lítill fuglsungi
hljóp götuna á undan bestunum spölkorn út völlinn, mamma sagSi, að
bann væri að spá vel fyrir okkur, ég var ánægður með það, og jók þaS
enn á kætina yfir ferðalaginu.
Nú var degi tekiS aS balla. En bvaS ég man vel þessa síSdegisstund,
viS vorum komin á ofanverS SkeiS, bestarnir lötruSu í hægSum sínum
eftir mjúkum moldargötunum, en Laxárbakkar voru framundan. ÞaS var
sólskin og logn, náttúran skartaSi dýrSlegri fegurS, og viS vorum alfrjáls
á leiS okkar í faSmi síSsumarsins og bins undurfagra fjallabrings, sem viS
okkur blasti, mamma aS nálgast æskustöSvar sínar, ég í hrifningu hins nýja
og óþekkta umhverfis, og þaS sem albezt var, einn á ferS meS mömmu.
Stundin var unaSsleg, viS böfSum lengi sungiS lög, sem ég kunni eSa
hálfkunni, mamma kunni öll lög fannst mér, og allt sem viS systkinin
kunnum, böfSum viS lært af henni. Þarna man ég sérstaklega eftir tveim-
ur lögum, sem bún bélt mikiS upp á og ég hálfkunni, en lærSi nú alveg,
Kornmodsglansen ved midnatstid og Arme bjerte er du træt, aldrei heyri
ég síSan þessi fallegu lög og erindi svo, aS ég minnist ekki þessarar stund-
ar. Mamma hafSi yndislega þýSa rödd og söng af smekk, sem aldrei brást,
þaS var einn af stærstu þáttunum í skapgerS bennar samfara skilningnum
á þörfum annarra, gleSinni yfir aS leysa úr þeim og mildinni í umgengni
viS alla. ViS sungum enn um stund, mömmu þótti gaman aS kenna lög
og vísur, en þaS var enginn búinn aS læra slíkt fyrr en hann hafSi þaS
alveg rétt. ViS nutum fegurSar útsýnisins, hrifning af fegurS var okkur
báSum eSlileg og í blóS borin, þessa stund vorum viS ekki aSeins móSir
og barn, heldur félagar í því aS njóta fegurSar lífsins. Skyldi mömmu bafa
dottiS í hug atvik frá æskuárum sínum í sambandi viS þessa stund í söng-
kennslu? Þegar bún var ung stúlka, veturinn áSur en hún giftist, var
bún viS nám hjá GuSjohnsen gamla organista og tónlistarkennara í
Reykjavík. Um voriS giftist bún pabba og flutti austur í Holt, þar sem
þau bófu búskap sinn. En áSur en bún fór, sagSi GuSjohnsen: ,,Þú ættir
aS fara til útlanda til tónlistarnáms, en ekki grafa þitt pund austur í
Holtum." ÞaS er skrýtiS, aS þessa sögu heyrSi ég fyrst núna fyrir fáum
mánuSum. MóeiSur föSursystir mín, sú mæta kona, sagSi mér bana fáum
vikum áSur en hún dó, og mátti bún vel um hana vita. En heima bjá