Andvari - 01.01.1977, Qupperneq 53

ANDVABI
EGILL GR. THORARENSEN
51
afferma þá þar. Sagt er, að Guðmundi Lafi verið um og ó að tata að sér
þetta verk, því að fyrirætlun Egils liafði áður kvisazt og nokkrir geðríkir
þjóðlegir Eyrbekkingar haft í hótunum um að hindra með valdi niðurrif
og brottflutning húsanna. „Bjóddu þessum andskotum vinnu við verkið,
meðan það endist. Farðu fyrst til þeirra, sem eru með kjaft, og sjáðu,
hvort það hrífur ekki," sagði Egill og ók burt í hvítum ljóma og sneri baki
við Eyrarbakka.
Guðmundur fékk nóg vinnuafl til verksins, og enginn sýndi áreitni,
og innan skamms var hin sögufræga Lefoliiverzlun horfin af grundvelli
sínum og jarðýta látin ryðja möl og skeljasandi yfir rústirnar, svo að eng-
inn sá lengur, að þar hefðu staðið hús. En úr efninu var reist stórt fisk-
verkunar- og saltgeymsluhús úti í Þorlákshöfn, og veit ég ekki betur en
þau séu enn í fullri notkun.
Ymsir lágu Agli mjög á hálsi fyrir þetta verk. ASrir töldu það rök-
rétt og eðlilegt og jafnvel til þrifnaðar að láta húsin ekki grotna niður
á sínum gamla stað. Eitt sinn sem oftar átti ég samtal í jeppa við Ragnar
í Smára, en hann er mikill Eyrbekkingur, þrátt fyrir heimskúltúrinn, sem
stöðugt umlykur hann. Við vorum staddir niðri á Bakka, og ég sagði:
„Nú erum við staddir í sjógarðshliðinu, Ragnar. Eléðan er gaman að
horfa út á miðin, og sölvafjörurnar lokkandi í sólskininu. En finnst þér
ekki eyðilegt á þessum stað, síðan verzlunarhúsin voru rifin?"
„Ha? Verzlunarhúsin? - Jú, kannski. Nú sé ég þó héðan framan úr
sjógarðshliði alla leið heim á tröppur til stúlknanna, sem við fylgdum
stundum heim úr skólanum forðum, nú eru ekki lengur nein verzlunarhús
til að skyggja á þær. Þetta vekur einkennilegar minningar. En mér vai
ungum kennt, að reynsla væri að vísu undirstaða alls, en okkar væri að
smíða úr henni ný vopn, nýtt líf, en ekki gleypa reynsluna hráa, því að
það væri aðeins hálfur sannleikur, að sagan endurtæki sig. Nú eru gömlu
húsin farin, þar sem við keyptum oklcur gráfíkjur og vasahnífa fyrir
hagalagðana okkar, og sáum í fyrsta sinn stúlkur á léttum og litríkum
sumarkjólum. Framsæknir, en dálítið harnalegir Eyrhekkingar, sem flúið
hafa til Reykjavíkur undan briminu, eru eins og þú hefur heyrt, stundum
að harma sína missu, þykjast hafa átt húsin og heimta, að sá sem eign-
aðist þau með löglegum kaupum, skili þeim aftur, og hóta að koma fyrir
fuglahræðum eins og í varplöndum, svo að enginn vogi sér framar að