Andvari - 01.01.1977, Síða 65

BJÖRN JÓNSSON Á KÓNGSBAKKA:
Tveir þættir og ein ræða
Rauðmagaveiðar vorið 1909
Það var föstudagurinn fyrsti í sumri
árið 1909. Ég hafði vaknað snemma um
morguninn, því nú stóð nokkuð til, því nú
átti að leggja rauðmaganetin í fyrsta sinn
á þessu vori og ég átti að fá að fara í þessa
ferð. Ég var nú orðinn fullra sjö ára og
húinn að læra áralagið, því sumarið áður
hafði ég oft fengið að fara fram í eyjar,
fyrst þegar farið var í lundafar, strax eftir
að lundinn kom, svo aftur um Jónsmessu-
leytið, þegar leitað var að kríueggjum, auk
þess oft um heyskapartímann. Og í þess-
um ferðum var ég oft látinn leggja út ár
og bera við að róa, þó að litlu gagni væri,
það varð þó til þess, að ég lærði nokkurn
veginn áralagið.
En nú í þessari ferð átti ég að róa á
móti Kristleifi bróður mínum, sem var
rúmum tveim árum eldri en ég og miklu
vanari róðri, en ég var nærri því eins stór
og hann og þess vegna ástæða til að ætla,
að ég dygði nokkuð á borð við hann við
róðurinn.
Veður var hið ákjósanlegasta þennan
dag, stillt og bjart. Kornið var nálægt stór-
straum, cn álitið var, að hrognkelsin
gengju til landsins helzt urn stórstraum,
svo að líkur fyrir veiði voru nokkrar. Nú
var komið útfall, og því ekki til setu boðið,
Því koma þurfti netunum í sjóinn um
fjöruna, þá sást bezt, hvar heppilegast var
að leggja netin í þaragarðinn. Við þurft-
Um að hafa hraðann á, því eftir var að
hvolfa upp bátnum og setja hann til sjóar,
en báturinn hafði hvolft upp í nausti frá
því um haustið.
En nú átti að fara að nota hann í hrogn-
kelsanetin og eyjaskjöktið, sem heita mátti
að héldist allt sumarið. Báturinn var stórt
tveggjamannafar fjórróið. Við vorum
fimm eða sex, sem gengum hérna niður
túnið þennan áminnzta morgun, öll í
góðu skapi og full af veiðihug.
Pabbi var í fararbroddi með tvö rauð-
maganet á öxlinni, en við krakkarnir trítl-
uðum á eftir með stjórafærin og duflin og
annað, sem hafa þurfti í þessa ferð. Það
gekk vel að hvolfa upp bátnum, því hann
var léttur eftir dvölina í naustinu.
Eldri bræður mínir tveir, sem þarna
voru, voru orðnir nokkuð sterkir, svo að
þeir ásamt pabba tóku sér létt að hvolfa
upp bátnum, en auðvitað hjálpuðum við
hin eins og við gátum og álitum víst, að
ekki munaði svo lítið um okkur.
Ég var bæði hálfhræddur og þótti til-
komumikið að sjá, þegar báturinn ’.’ó salt
á borðstokknum og gein yfir okkur eins
og heljarstórt húsþak, en ég var hræddur
um, að hann mundi kannski falla ofan á
okkur. En þetta gekk vel að koma honum
á kjölinn og rétta hann við. Og svo var nú
að setja hann til sjóar. Það voru nú lagðir
hlunnar fyrir bátinn, sumir þeirra voru
hvalrifsbútar, en aðrir gildingshlunnar.
Gildingshlunnar eru þannig gerðir, að