Andvari - 01.01.1977, Page 92
90
ÓLAFUR HALLDÓRSSON
ANDVARI
VI 5.3—4 hefur Ólafur fastara undir fótum en víðast annars staðar, en þó
bregður hann fyrir sig undarlegri röksemdafærslu (bls. 22):
Fánn hlýtur að vera viðurlag við fornafnið ég í 2. vísuorði. Það sannar bótin,
sem er ótvírætt nefnifall eins og ég.
Ég fæ ekki séð að fyrsta orð í nafnafelu sanni nokkurn skapaðan hlut um
fall orðsins sem lesa skal úr felunni. 'Það er ekki fyrr en orð hefur ótvírætt
verið lesið úr felunni allri að hægt er að sjá af falli þess hvort það muni vera
viðurlag við eitthvert annað orð í vísunni.
Eins og áður segir les Ölafur rúnaheitin fé — ár — nauð úr vísuorðunum
VI 5.3—4; það er að ýmsu leyti eðlilegri ráðning en lausn okkar Einars Ól.
Sveinssonar (pín), enda lætur nafni minn þess ekki ógetið að svo sé (bls. 22).
Úr þessum málrúnum les Ólafur ormsheitið fánn, svo sem getið er hér á undan.
Ætli það sé svo ótvírætt að ekkert annað komi til greina? Úr nafnafelu í
46.1—3 les hann nafn konu úr einu rúnaheiti (óss, áss), fjórum málrúnum
og einu bókstafsheiti. Ef svipaðri aðferð er beitt við fé - ár - nauð og lesið aftur
á bak má fá þetta út: nauð = n, ár = ar, fé = fe, þ. e. narfe. Ekki sting
ég þó upp á að höfundur Bósa rímna hafi heitið Narfi; ef hann hefur falið
nafn sitt í rímunum væri þess að vænta, að hann hefði farið að sið rímna-
skálda og komið felunni fyrir við lok rímnanna, og raunar má vel vera að
hann hafi gert það. Varðveizlu rímnanna er nefnilega þannig háttað, að öll
líkindi eru til að niðurlag tíundu rímu vanti og væntanlega tvær rímur
heilar að auki. En af þessu má Ijóst vera, að nafnafelurnar í Bósa rímum
muni seint verða ráðnar svo að ekki orki tvímælis.