Andvari - 01.01.1986, Blaðsíða 103

ANDVARI
í SÓLMÁNUÐI
101
X. XII.
Fýllinn er vinur Bjargmenn
sjómannsins, fylgir honum rita
vcenghvít nafn sitt
minning í ókleifa hamrana
inn í vongóða eins og sylluhvít
drauma. rita snerti haf
XI. og bjarg
Lundi blágráum
og langvía, teista fjöðurstaf
með hvítan XIII.
blett á væng Himinn
og pysja lundans
teygir fram álkuna þéttriðið net
við afa- bjargalaus
skeggið. vœngur í veglausum möskva.
Hann hafði eitt sinn verið við messu í Súlnaskeri mundi hann vel og þá
komu sigmennirnir upp á græna eyna, annar með guðs hjálp en hinn lýsti
yfir því að hann hefði komizt af sjálfsdáðum, en þá hristi drangurinn sig og
skók svo að engum datt í hug eftir það að bera brigður á aðstoð almættisins.
Eða þegar hann var með öðrum úteyjamönnum og náði veiðarfærum Bret-
anna og þeir eltu og þá sigldu þeir inn í hellisskúta í bjarginu og Bretarnir
horfðu á þá hverfa inn í eyna og lögðu á flótta og komu aldrei aftur á
miðin, því þeir óttuðust þennan yfirnáttúrulega bát sem hvarf með veiðar-
færi þeirra inn í basaltþétt bergið. Pannig hafði hann einnig verið viðstadd-
ur þegar fjallið hrundi yfir bæinn í árdaga en hrafninn Guðmundur Karls-
son tók skó Vilborgar heimasætu því honum var hlýtt til hennar vegna þess
hún hafði oft gefið honum að éta og hún hljóp á eftir honum og hafði lífið.
Þá sleppti hrafninn Guðmundur skónum og Vilborg horfði á drauma sína