Andvari - 01.01.1951, Síða 42

38
Barði Guðmundsson
ANDVARI
við Veisufóstbræður, er hann hvetur þá til ófriðarins: „Eyjólfur
vill nú ganga yfir alla þjóð, en þeim þykir ekki til okkar koma,
nema til Þorvarðs eins.“ Hrafn öfundar Þorvarð af mannheill
hans, en óttast uppgang Eyjólfs. Oruggasta leið til eigin upp-
hefðar hyggur hann það vera, að ota Höskuldi út í vonlitla bar-
áttu við Eyjólf, sem svo síðan leiði til ófriðar milli Þorvarðs og
Eyjólfs. „Verum þá við búnir og leynum Þorvarð", segir Hrafn
við Höskuld, er liðsafnað skyldi hefja gegn Eyjólfi. Þegar út í
hríðina var kornið leikur Hrafn tveim skjöldum og reynist báð-
um aðilurn hinn svikulasti.
Hrafn í Lundarbrekku kemur til sögunnar, þá er Veisufóst-
bræður hefjast handa urn andstöðu við Eyjólf halta. Er hann
kynntur með þessum orðum: „Hverja meðferð viljið þið hafa?
Því að frændur okkar vilja allir með Eyjólfi vera, nema Hrafn“
— Þorkelsson frá Ljósavatni. Hann bjó þá að Lundarbrekku í
Bárðardal. — „Hann vænti eg, að okkur sinni eigi síður; hann
skortir eigi vit.“ — Kona Elrafns var ættuð úr Goðdölum. — „Nú
vænti eg, að hann fái til nokkur ráð, að við höfum hærra hlut.‘
Þegar þetta er skrifað dvelst hugur höfundar við fund Snorranna
og Vigfúss Gunnsteinssonar í Ljárskógum. Verður nú fróðlegt
að athuga hvernig einkenni Hrafns í Lundarbrekku hæfa Vig'
fúsi Gunnsteinssyni.
f heimildunum birtast þeir Hrafn og Vigfús með sama svip'
móti. Báðir eru þeir vitrir menn og undirförulir, ragir og svik-
ulir. Vigfús er tvímælalaust fyrirmynd höfundar Ljósvetninga
sögu að Hrafni í Lundarbrekku. Þetta má allra bezt sjá þegar
athugaðar eru frásagnir Sturlu þáttar um framkomu Vigfúss í
deilu Staðarhólsfeðga og Hrafns Oddssonar árið 1263. Eftir
að Snorri Sturluson hafði æst Hraln Oddsson til óþykktar gegn
sér er Ljárskógafundurinn haldinn. Þangað kemur Sturla Þórð-
arson ekki, því að hann er andvígur fyrirætlunum Snorra son-
ar síns. Eini höfðinginn sem þar kemur til fundar með þeiin
nöfnum og frændum er Vigfús Gunnsteinsson, en hann gekk þa
næst Sturlu að mannvirðingum í Dölum. Má nú glöggt greina