Menntamál - 01.12.1955, Blaðsíða 28

210
MENNTAMÁL
framsetningu nemenda sinna hvort heldur var munnleg
eða skrifleg. Einkum lagði hann ríka áherzlu á vandað
orðalag og efnismeðferð í ritgerðum. Oft áttum við tal
saman um þessi atriði, og miðlaði hann mér mörgum hald-
góðum leiðbeiningum.
Sjálfur var hann prýðilega máli farinn, létt um að tjá
sig. Ég hygg, að á því sviði hafi hann búið að lýðháskóla-
dvöl sinni, en hún mun hafa mótað viðhorf hans mest til
kennslu og skóla.
Guðmundur Gíslason átti ungur kennari því láni að
fagna að starfa um skeið með þroskuðum nemendum, fólki,
sem leit á dvölina í héraðsskóla sem takmark í sjálfu sér,
viðburð í þroskaferli sínum. Mörgum var þetta eina skóla-
gangan. En alþýðuskólarnir breyttu um svip, námstilhög-
un varð öll önnur. Viðhorf 14—15 ára unglinga, sem
foreldrar senda í skóla, oft nauðuga, hlaut að verða allt
annað en fyrrgreindra nemenda. Guðmundur var ekki
tamt að stara um öxl, enda maður bjartsýnn. Þó virtist
mér kenna hjá honum nokkurrar eftirsjár, er þessi breyttu
viðhorf bar á góma.
í júlí síðastliðnum sá ég Guðmund í síðasta sinn. Hann
lá þá á sjúkrahúsi — helsjúkur. Glaðlegur harmsvipur
hans þenna dag mun verða mér ævilangt í minni.
Arnheiður Sigurðardóttir.