Menntamál - 01.12.1955, Blaðsíða 59

MENNTAMÁL
241
hafa kennslutæki farið forgörðum, þótt keypt hafi verið,
vegna ills húsnæðis, vanhirðu skólanefnda og tíðra kenn-
araskipta. Um lcennslutæki og skólabókasöfn þarf að setja
nýja reglugerð, og henni þarf að hlýða.
Og margar námsbókanna eru til lítilla nytja, eða jafn-
vel óþurftar, í höndum slökustu kennaranna. Úr því þarf
að bæta, en það er mjög torvelt, bæði vegna mannfæðar
okkar, sem hindrar að út séu gefnar margar bækur og
ólíkar í hverri grein, og þó einkum hins, hve sundurleitar
kröfur kennarar gera til námsbókanna. Margir kennarar
krefjast þess eins af námsbókum, að þær gefi stutt og
ákveðin svör við nokkrum spurningum, sem ráðandi próf-
tízka (nú á fertugsaldri) velur. Þessar spurningar eru
svo valdar, að auðvelt sé að svara þeim í fám orðum, helzt
einu, og koma því sjaldan nærri mikilsverðustu atriðum
námsgreinanna. Námsbækurnar verða því stutt ágrip,
fremur gerð til miðlunar ákveðinna minnisatriða, — oft
fánýtra, stundum rangra, — en til lifandi fræðslu. Það
verður slíkum bókum enn til framdráttar, að útgáfa þeirra
er ódýr. Snjallir kennarar geta að vísu haft nokkur not
þessara beinagrinda, en í margra höndum verða þær ein-
ungis til þess að vekja námsleiða, versta kvillann, sem nú
hrjáir íslenzka skóla.
Hitt mætti vera lýðum ljóst, að hér á landi, þar sem
enginn er kostur fræðibóka, nema aðeins í sögu lands-
ins og þó lítt við barna hæfi, verður að gera aðrar og meiri
kröfur til námsbókanna en nauðsyn er þar í löndum, sem
nægtir eru ágætra fræðibóka í hverri grein og við hvers
manns hæfi. Þá mætti og vænta, að kennarar krefðust
þess, að námsbækur væru fræðilega réttar og nákvæmar,
lausar við ýkjur og hindurvitni, að þær væru ríkulega
skreyttar fögrum og sönnum myndum, uppdráttum og
línuritum og svo vel skrifaðar, að þær löðuðu nemend-
urna til lestrar og náms.
Útgáfa slíkra bóka er ekkert áhlaupaverk. Samning
16