Skírnir - 01.01.1917, Síða 47

40
Nýtizkuborgir.
[Skírnir
misjafnlega friðar, en sjaldnast fer hjá því, að íslending-
um finnist mikið til um auðlegð þeirra og menningu.
Ógrynni fjár hefir það hlotið að kosta, að byggja öll þessi
skrautlegu rambygðu hús, að veita vatni, rafmagni, gasi,.
skólpi eftir öllum þessum endalausu götum, að klæða síðan
alt yfirborð þeirra með jarðbikssteypu eða höggnum stein-
um, að gróðursetja öll götutrén og rækta alla skraut- og
skemtigarðana. Ósjálfrátt dettur manni i hug fábreytnin
og fátæktin heima. Bersýnilegt er það, að efni manna
þar eru ekkert á móts yið öll þau auðæfi, sem hér eru
saman komin, og menningin litilfjörleg að ytra áliti í sam-
anburði við menningu stórborganna. Það er ekki laust
við, að einhver leiðindatilfinning leggist yfir mann, til-
finning fyrir því að maður sé einmana, fátækur og menn-
ingarsnauður útlendingur innan um alla borgarösina og
borgardýrðina, og sé þar ofaukið.
Húsagarð- Vér höfum nú farið alfaraveginn og komist
urinn. inn í einhverja af glæsilegustu verzlunargötum
bæjarins, höfum séð glæsilegu hliðina á borg-
inni. En það er svo með borgir, sem fiest annað, að þær
liafa ranghverfu, og sú hliðin er ekki eins glæsileg. Vér
þurfum ekki langt að leita til þess að fá nokkra hugmynd
um hana. Ekki er annað en að ganga gegnum hliðið, sem
liggur gegnum eitthvert af húsunum og komast að húsa-
baki. Vér komum þá inn í þröngan hiisagarð, dálítið fer-
kantað svæði, steinsteypt eða jarðbikað, sem ekki er
stærra að fiatarmáli en lítið hús. Það er innilukt á allar
hliðar af marglyftum húsum, svo vér erum þarna eins og
í djúpum brunni. Það er auðséð, að hér er búið í liverju
herbergi, alt fult af fólki. Ósjálfrátt dettur manni í hug,.
að birtan hljóti að vera lítil, sem leggur inn í þessi her-
bergi úr svo þröngum og djúpum húsagarði. Það er auð-
sætt, að enginn sólargeisli muni komast þar inn mestan.
hluta árs og meira að segja aldrei i þau lierbergin, sem
eru á neðstu gólfunum* Skuggalegt hlýtur lífið að vera-