Skírnir - 01.01.1917, Síða 67

60
Frú Teresa Fenn.
[Skírnir
þar að auki fjölda annara íslenzkra bóka, ásamt mörgum
myndum af islenzkum merkismönnum.
Það var eitt kvöld (i febrúarmánuði, 1915, ef eg man
rétt), að Teresa sat, sem oftar, hjá okkur í litlu setustof-
unni. Uti var ömurlegt, þetta kvöld, dimt, blautt og kalt,
og stormurinn stundi á húsþakinu. Inni hjá okkur var
notalegt og hlýtt, því eldur brann á arni. Við sátum þrjú
saman, skamt frá eldinum, og horfðum á logana. Við kveikt-
um ekki á rafmagns-lömpunum, en létum okkur nægja
birtu þá, sem lagði af eldinum. Stundum var því hálf-
dimt inni, en stundum glóbjart, eftir því, hvernig logaði
á skíðinu á arninum. — Og skuggarnir okkar voru á sí-
feldu flakki um lierbergið, ýmist daufir, en með köfium
svartir, stórir, afkáralegir og draugalegir.
Við þögðum öll nokkra stund, og eg tók eftir því, að
Teresa var venju fremur utan við sig. Hún einblíndi á
logana, og það var eins og hún sæi þar eitthvað alvar-
legt, því hálfgjörður hræðslu-svipur breiddist með köflum
yfir andlit hennar, sem sást svo vel af því, að hún sneri
beint að eldinum. — Alt i einu hrökk liún við, leit til
min flóttalega og mælti:
»Eg sé hann alt af í eldinum — alt af — alt af! Er
það ekki undarlegt, að eg skuli alt af sjá hann í eld-
inum?«
»Hver er það?« sagði eg.
»Uú, h v í t i m a ð u r i n n tigulegi, vöxtulegi, með
glóbjarta hárið — víkingurinn norræni, lietjan hugprúða
— forfaðir minn!«
»Forfaðir þinn?« sagði eg. »Ert þú þá líka af nor-
rænum ættum?«
»Já, forfaðir minn«, sagði hún dálítið æst og sneri
baki að eldinum, svo skugga bar á andlit hennar. »Eg
liefi alt af séð hann í hvert sinn, sem eg hefi horft í eld,
síðan eg var á fjórtánda árinu, að hún móðir mín sagði
mér söguna af honum — v i ð e 1 d. En mynd hans hefir
tekið breytingum, síðan eg kyntist vkkur; því í fyrstu