Skírnir - 01.04.1920, Qupperneq 6

84
Vizka hefndarinnar.
[Skírnir
innar er makleg eða ómakleg, er það sannfæring mín, að
endurminningin um 2 júlí í East St. Louis muni þjóta
eins og stormviðri yíir rikin og verða negrunum að geig-
vænlegri áminningu um það, að þetta land er áskilið
hvítri menning og ekki svartri villimensku. Já, það er
mergurinn málsins, bætti hann við: Það, sem missist við
þetta uppþot, er að eins nokkur hundruð svertingja líf;
það, sem ávinst, er einmitt alment skelkunarfordæmi fyrir
•svarta skrílinn, sem getur orðið háskalegur lýðveldis-
menning okkar.
Mér blöskraði kynhatrið, sem lýsti sér í orðum hans.
'En eg ályktaði, að úr því að heil borg gat gripið til
•slíkra hryðjuverka, sem eg hafði lesið um, var ekkert
undarlegt, að einn af kynbræðrum þeirra gæti tjáð sig
á þennan veg.
Eg var reiðubúiun til svars, þegar eg sá að biskup
sfærði sig ofurlítið nær lögmanni. Biskup hafði hingað til
lítinn sem engan þátt tekið í umræðunum. Hann hafði
lesið blað sitt allan tímann og lagði það fyrst frá sér nú,
þegar hann heyrði ályktunarorð lögmannsins unga.
— Eg heyrði, ungi vinur minn, sagði hann með ró-
legu brosi og sneri sér að lögmanni, að þér töluðuð um
skelkun í sambandi við þessi nýfrömdu hryðjuverk í
Illinois. Eg heyri aldrei það orð svo, að það veki ekki
hjá mér endurminningu um ógleymanlegasta atvik lífs
míns. Ef þér hafið ekki á móti því, eg segi yður frá því.
— Með ánægju, greip lögmaður fram í. Og við hinir
fluttum okkur allir einu sæti nær sæti biskups.
Biskup sat hljóður eitt andartak, eins og til að meta
þá eftirvænting, sem við biðum með frásagnar hans, likt
og iþróttamaðurinn hnitmiðar hæðina áður en hann tekur
stökkið. Og þegar hann tók til máls, var frásögn hans
skipuleg, reiprennandi, með vandlega völdum orðum. Það
var auðheyrt að þetta var atburður, sem hann hafði
margoft sagt frá áður:
— Eg var ekki nerna tíu ára gamall drengur og átti
heima í Suður-Virginíu, þar sem faðir minn átti stórar