Skírnir - 01.04.1920, Qupperneq 7

Skirnir]
Vizka kefndarinnar.
85
baðmullarekrur. Það voru átta mílur inn til bæjarins, og
eg fekk oft að aka með föður mínum, þegar hann fór
þangað í verzlunarerindum. Einn sumardag, um nónbil,
þegar við höfðum ekið af stað úr bænum, heyrðum við
alt í einu að vagn með tveim hestum fyrir kom í hend-
ingskasti á eftir okkur á veginum. Það leið ekki á löngu
áður en vagninn dró okkur uppi, og við sáum að öku-
rnaður hafði svarta grímu fyrir andlitinu. Þegar Sam,.
blakkur vagnstjóri, sem var hjá okkur, sá þennan grímu-
búna stallbróður sinn, rak hann upp hátt óp, og fór allur
að 6kjálfa. í sama. vetfangi þaut vagninn framhjá, með
sjö mönnum í, öllum með grimu, og höfðu í milli sín
Dngan svertingja í böndum, sem var afskræmdur í framan-
af hræðslu.
Eg sat við hliðina á föður mínum, og þegar eg hafði
®éð þennan grímubúna hóp, hafði eg ósjálfrátt falið hönd
Kiína í hans hendi. Undir eins og eg var viss um að
þeir gæti ekki heyrt til mín, spurði eg hvaða menn þetta
befði verið. Faðir minn vissi það ekki En hann vissi
hver bandinginn var.
Það var morðinginn Jack Miller.
Þessi ungi svertingi hafði fyrir nokkrum kvöldum
framið hryllileiít morð á hvítri stúlku, ekki langt þaðan,
sem við nú vorum staddir. Hann hafði mætt henni þar
seint um kvöld þegar hann kom frá vinnu með skóflu á
öxlinni. Hann hafði misþyrmt henni, og síðan drepið
hana og grafið hana niður.
Þetta ódæði hafði vakið hyldjúpa andstygð allrar
sveitarinnar, ekki að eins á morðingjanum, heldur á kyn-
bræðrum hans yfirleitt. I augum allrar sveitarinnar var
svertinginn, sem rnætti hvítu stúlkunni þetta kvöld, ekki
annað en dýr, sem slepti öllu sínu villieðli lausu, þegar
það kom auga á bráð sína. Hann réðst á hana af grimd
°g drap hana af mannvonsku.
Eg hafði vitanlega á þeim aldri engan skilning á
slikum hlutum. En síðan hefi eg oft reynt að ráða fram
hr rúnum þeirra tilfinninga, sem báru manninn ofurliði