Skírnir - 01.04.1920, Síða 9

Skírnir]
Vizka hefndarinuar.
8T
flýtti sér að segja honum nýjungarnar: Þetta var staður-
itiQ, þar sem morðið hafði verið framið. Fanginn hafði
verið ákaflega þrjózkur og ekki viljað viðganga, en þenn-
an sama morgun hafði lögreglan tekið hann með sér
flingað út, og þá fyrst er hann kom á vettvanginn og sá
grófina, þar sem likið hafði legið, hafði honum fallið allur
'ketill í eld og hann játað á sig glæpinn. Lögreglan hafði
®vo flutt hann með sér á næstu járnbrautarstöð til að
senda, hann í varðhaldið. En rétt í því er lestin átti að
fltra, höfðu átta grímubúnir menn, hver með sína marg-
flleypu i hendinni, ruðst inn í brautarklefann, þar sem
ÍQQginn sat í handjárnum milli tveggja lögregluþjóna,
fjötrað gæzluverðina, tekið fangann. með sér, og ekið í
flendingskasti út úr bænum. . . .
Eg heyrðí ekki meira af því, sem hann sagði; því öll
Qfln athygli dróst að hárri járnstöng, sem hafði verið rek-
in niður á miðri flötinni, og stórum sæg af blökkum pilt-
'QQi, sem stóðu í hvúrfing kring um stöngina.
Rétt í þessu var fanginn leiddur fram, allsnakinn,
ðkennanlegur. altjargaður í gljáandi biki frá hvirfli til
flja. Hann var bundinn við staurinn með járnfestum á
þrem stöðum: öklum, mitti og herðum. Svo lutu fjórir
Qtenn niður að fótum hans, og í sama bili kvað við
QQgistaróp svo sárt, að það sneið sig eins og lagvopn
gegnum múginn. Óp og hræðsla og grátur barnanna
blandaðist við þetta kvalahróp, og þegar fyrsta glóandi
bálbogann lagði upp um þennan tjargaða kveinandi lík-
aQia, urðu grátstafir barnanna að einradda sogandi öldu,
sem reis og hneig með hverju kvalahljóði bandingjans.
Að lokum, þegar allir kveinstafir voru hljóðnaðir, gekk
fram hvíthærður öldungur, staðnæmdist frammi fyrir börn-
Qnum, dró athygli hvers þeirra að sér með því að hefja
UPP vísifinguriun, og mælti:
»Þér sxeinar af blökku blóði! Þér hafið verið gerðir
sjónarvottar að þessum atburði hér í dag til þess að minna
ybur á, að svona mun fara fyrir hverjum yðar eða yðar
•Qiðja, sem ásælist hvita konu*.