Skírnir - 01.04.1920, Síða 13

Skirnir]
Elias Lönnrot og Kalevala.
91
i Kajana við Ouloujarvi-vatn. Sótti Lönnrot um embættið
og fékk það. Mörgum þótti þetta undarlega af sér vikið.
En Lönnrot hafði sinn ákveðna tilgang með þessu. Hon-
um þótti það bagalegt að eiga heima suður i Helsingfors,
svo mikill tími sem í það fór að ná þaðan til þeirra hér-
aða, þar sem helzt var eftir því gulli að grafa, sem honum
iék hugur á að ná úr þjóðar-jarðveginum. En í Kajana
var hann námunda við Kyrjála sína, bæði hina finsku og
rússnesku, er bjuggu i sveitunum suður af Hvítahafinu, og
Ejá þeim vænti hann sér mestu kvæðauppskerunnar. Að
hðru leyti hafði Kajana ærið fátt til síns ágætis. Það var
óþrifalegt húsahverfí, sem naumast verðskuldaði bæjar-
nafn, þótt bær ætti að heita. Svo var bænuru lýst af
kunnugum: »í Kajana eru götur tvær; aðra þeirra fara
svínin þegar rignir, hina borgararnir þegar fært þykir«.
Þetta voru höfuðgöturnai’ og má þá nærri geta hvernig
hinar smærri hafi verið.
Hér settist Lönnrot að og kunni þar brátt hið bezta við
sig, enda var næði hér hið bezta til að stunda þá iðju,
8em honum var ljúfust. Þótt verkahringurinn væri víð-
sttumikill, var tiltölulega lítið um ferðalög — þyrftu rnerrn
finna lækni, þá var farið til hans eftir hollum ráðum
°g læknandi lyfjum. Annars voru Finnar menn til að
hjálpa sér sjálfir í ótal tilfellum með heimagerðum lyfj-
yfirlestri, signingum og særingum. Væri Lönnrot hins
Vegar sóttur út um sveitirnar, þá gátu læknisferðirnar orð-
honum bezta leið til að vinna jafnframt fyrir hugðar-
efní 8ín. Hann gat altaf búist við að hitta á þeim ferð-
Um þá menn, sem hann helzt vildi hitta, menn sem þrátt
íyrir þröng í búi og mikla fátækt bjuggu þó við þann
sem hann vænti svo mikils af fyrir alt menningarlíf
Pjóðar sinnar á komandi tíð. Hér við bættist svo, að í
a]ana var aðalverzlunar-miðstöð þessa landshluta. Þang-
komu bændur norðan úr sveitum í verzlunarerindum á
auptiðinni og gat þá Lönnrot fyrirhafnarlítið náð tali
Peirra, fræðst af þeim, og skrifað upp eftir þeim ef svo
ePpilega vildi til, að þeir voru góðir kvæðamenn. Enda