Skírnir - 01.04.1920, Page 20

98
Elías Lönnrot og Kalevala.
[Skirnir
lýkur svo, að hann bíður sjálfur bana; en seinna tekst
þó móður hans með afli kærleika síns að lífga hann aftur
(11 — 15). Nokkru síðar halda þeir á nýjan leik til norð-
urlands, Váinámöinen og Ilmarinen, til þess að freista
gæfunnar, ef betur mætti takast en áður. Lýkur þeirri
för svo, að hinn listhagi Ilmarinen verður hinum vitra
söngvara Váinámöinen hlutskarpari og fær meyjarinnar,
eftir að hafa unnið þrjár miklar þrautir og ægilegar (16
—19). Er þá slegið upp veizlu og brúðkaup lialdið með
miklum glaum og frábærum fögnuði, en hinn góðláti, vitri
öldungur Váinámöinen eykur á fögnuð manna. með dill-
andi sætum söng, er heillar alla, sem hlusta á (20—25).
I brúðkaupsveizlulok kemur Lemminkáinen norður þang-
að. Er hann sárgramur yíir, að sér hafi ekki verið boðið
til brúðkaupsins, og þykir honum sér hafa verið stórlega
misboðið með þvi. Hefnir hann nú harma sinna með því
að vega húsbóndann. Það hermdarverk verður ógæfa
hinnar léttúðgu hetju; því að upp frá þessu verður hann
árum saman að fara huldu höfði um ókunna staði og rat-
ar þar í ótal raunir. Þegar hann svo loks saddur rauna og
svaðilfara kemur aftur heím til ættjarðar sinnar, hafa
féndur lians tekið eigur hans, brent upp bæ hans og
hrakið mædda móður hans allslausa út í óbygðir og eyði-
skóga. Vill hann nú þegar koma hefndum fram vegna
þessara hermdarverka, en nístandi kuldar og frosthörkur
tálma fyrirætlun hans í bili (26—30).
Þá er um stund slitinn söguþráðurinn og í sex söngvum
skýrt frá nýrri hetju, sem ekki hefir áður við sögu komið. Er
það hinn ólánssami Kullervó Kalervóson, sem er fæddur
til hefnda og sáir frækornum ófriðar og illinda, hvar sem
hann kemur. Að því leyti til er hann viðkomandi sögu
þeirra Kalevu-sona, að hann hefir ungur vistast hjá Ilm-
arinen og orðið valdur að dauða eiginkonu hans. Upp frá
því eltir ólánið hann, hvar sem hann fer, og að síðustu
gerist hann — óafvitandi þó — sekur um sifjaspell við
systur sína. Þegar hann verður þess vísari hvern glæp