Valsblaðið - 01.05.1979, Blaðsíða 24

Þessi frábæri sigur - 35 stig af 36 mögulegum, gat ekki
farið fram hjá neinum knattspyrnuunnanda. Þaðerekki
óeðlilegt eða ómannlegt, þótt að samkeppnin geti mynd-
að nokkurn fölva á aðdáun snilldarinnar. Meðal-
mennskan viðurkennir oft yfirburði afburðarmennsk-
unnar á takmarkaðan hátt. En það hefur átt sér stað
gleðilegur atburður á liðnu sumri, sem ber vott um heil-
brigða hvatningu og árangursríkan metnað. Knatt-
spyrnulið I. deildar hafa verið óvenjulega jöfn. Hefur
ekki velgengni Vals frá sumrinu 1978 átt þarna óbeinan
þátt? Ber ekki að fagna vaxandi fullkomnun á sviði heil-
brigðrar menningar?
Sigurstundir Vals hafa oft veitt mér eftirvæntingar-
fullar óskastundir, en ég hef líka haft gaman af óvæntum
ósigrum hans. Það er sennilega ekki æskilegt frá al-
mennu sjónarmiði, að þeir sömu séu alltaf á toppinum.
Ég hef tilhneigingu til að geta þriggja leikja, þar sem
þátttaka Vals snérist á báða vegu.
Það var snemma vors fyrir nokkrum árum. Leikir í
I. deilda knattspyrnu voru nýbyrjaðir. Þeir fóru fram á
Melavelli. Akranesliðið og Valur voru þátttakendur.
Einn af leikmönnum Vals var Bergsveinn Alfonsson.
Það lágu tvær ástæður til þess, að ég veitti þessum pilti
sérstaka eftirtekt. önnur ástæðan var sú, að Alfons faðir
hans var vinur minn og nágranni á ungdómsárum. Við
sátum hjá kvíaám á fjalli frammi. Fremur grunn berg-
vatnsá skildi lönd okkar. Alfons taldi ekki eftir sér að
fara úr sokkum, vaða ána og koma til fundar við mig.
Við dvöldum saman hluta af mörgum dögum og tókum
lífi létt. Mér fannst ég kenna ættarmót míns gamla vinar
í hreyfíngum Bergsveins á knattspyrnuvellinum. Annað,
sem vakti athygli mína á Bergsveini, var það, að hann
virtist alltaf vera sívinnandi í leikjum og eiga oft virkan
þátt í góðum tækifærum. Ég nefni eitt tækifæri í umgetn-
um leik. Bergsveinn hafði náð knettinum og einlék með
hann upp hægri kant. Mótherjar gerðu árangurslausa
tilraun til að yfírbuga Bergsvein, en hann hélt fengnum
hlut og stefndi að vallarhorni. Á miðju vallar var sam-
heri Bergsveins, sem hélt í sömu átt. Sá heitir Hermann
Gunnarsson. Hann hljóp ekki af sér tærnar fremur
venju, en glöggt auga hlaut að greina, að maðurinn vissi
hvert hann ætlaði. Bergsveinn komst í hornið sitt og beið
ekki boðanna. Á einni sekúndu flaug boltinn af tám hans
hátt í loft en staðnæmdist í meðalhæð - á hákolli Her-
manns, sem var á sínum stað. Næsta sekúnda vildi líka
standa fyrir sínu. Hún færði boltann í markið - ”Algjör-
lega óverjandi fyrir markvörðinn”, eins og það er nefnt
á máli knattspyrnuunnenda.
Sigurður Dagsson, markvörður Vals um árabil, hlaut
verðskuldaða viðurkenningu fyrir afrek sín. Margir hafa
orð á, að fáir hafi verið Sigurði þarna fremri. En óheppn-
in getur komið fyrir bestu menn. Það var seint á sumri
fyrir nokkrum árum, að knattspyrnuleikur I. deildar fór
fram á Laugardalsvelli. Valur hafði Sigurð Dagsson í
marki, en ég man ekki hver mótherjinn var. Það var
nokkuð liðið á leiktímann, þegar snörp regnskúr hellti
sér yfir gras vallarin's, sem var rakt fyrir. Mótherjar Vals
voru í sókn. Þeir voru með gest í meðförum og vildu
auðsjáanlega panta gistingu. Húsráðandi hafði hugsað
sér að taka vel á móti gestinum án þess að bjóða í bæinn.
Framarlega á bæjarhlaði fannst honum fögnuður og
fangabrögð henta best. En: „Maður líttu þér nær, liggur
í götunni steinn“. Það var á sama augnabliki, að vökvað
vallargrasið lagði húsráðandann flatan að vanga sér og
gesturinn hafnaði óboðinn inni í stofu. í einu dagblaði
borgarinnar mátti lesa eftirfarandi stöku að tveim dög-
um liðnum:
Þótt í markið sé hann settur
sigurs til og forðist brot,
þegar Siggi Dagsson dettur,
dugað getur þrumuskot.
Seint í sumar sá ég skemmtilegan leik, sem Valur tap-
aði. Keflvíkingar komu í heimsókn og voru á „Uppleið".
Steinar Jóhannsson, landsfrægur markskorari, var með í
hópnum. Hann hafði oft ekki verið með í sumar en var
nú kominn í „essið sitt“. Það var seint í fyrri hálfleik,
að hann nýtti gott tækifæri og sendi boltann með föstu
skoti í markhormð fjær með þeim krafti, að boltinn sat
þar fastur þangað til mannshöndin losaði hann. Mín
takmarkaða dómgreind sagði mér, að þetta væri glæsi-
legasta og um leið skemmtilegasta mark, sem ég hefði
séð í sumar. Samspil Vals í seinni hálfleik gaf Inga Birni
Albertssyni tækifæri, sem hann nýtti til að jafna. Mér
virtist Þorsteinn, markvörðurinn snjalli, ekki bera neinn
fagnaðarsvip, þegar hann sótti boltann í netið að þessu
sinni. En leikurinn var ekki búinn og Steinarekki farinn.
Hann skoraði sigurmarkið. Boltinn bar þá með sér
kveðju líka svo hljóðandi skeyti: „Þökk fyrir í dag“.
Leiknum var lokið og komið haust.
Ég get ekki stillt mig um að geta þess, að mér hefur
alltaf fundist, að orðin íþrótt og bindindi séu nákomnir
aðilar og hafi góð skilyrði til að mynda trausta hliðstæðu
til velfarnaðar á þroskaskeiði menningarþjóðfélags.
Ungmennafélögin hafa reynt að treysta þessa hliðstæðu,
og árangurinn hefur alltaf verið nokkur, þó um hann
megi deila. Ég hef lýst aðdáun á séra Friðriki Friðriks-
syni og jákvæðum áhrifum hans á íslenskt þjóðlíf. Ég
hef einnig löngun til að geta annars manns, sem erstarf-
andi þjóðkirkjuprestur á íslandi. Hann hefur sagt mér,
að seinustu orð sín til fermingarbarna sinna, þegar hann
hefur lokið undirbúningi undir ferminguna, séu á þessa
leið: „Taktu aldrei fyrsta staupið, reyktu aldrei fyrstu
cígarettuna". Þarna felst engin fyrirskipun, þó að þannig
sé til orða tekið, heldur vinsamlegt heilræði göfugs og
velviljaðs leiðtoga. Ég hef löngun til að vera í hópi þeirra
manna, sem telja áfengið einn af verstu óvinum mann-
anna, og að besta ráðið til að verjast áleitni hans sé að
forðast fyrstu kynninguna. - Heilræði prestsins segir sitt.
22