Valsblaðið - 01.05.1979, Qupperneq 32

/
„Þeirri ákvörðun verður
ekki breytt“
-spjallað við Val Benediktsson, fyrrum milliríkja-
dómara í handknattleik ogknattspyrnu, landliðsmann
í handknattleik og leikmann með Val um árabil
„Nafnið réði nú engu, þegar ég
gekk í Val hér um árið“, sagði Valur
Benediktsson, einn af nafntogaðri
félögum Knattspyrnufélagsins Vals,
þegar ég innti hann eftir því hvers
vegna hann gekk yfir í raðir Vals-
manna upphaflega.
,,Það sem varð til þess að ég varð
Valsmaður, var fyrst og fremst bú-
seta mín hér í Reykjavík, eftir að ég
kom hingað 6 ára gamall austan af
Fáskrúðsfirði. Ég átti heima við
Nönnugötuna, og þar var mikið
Valshreiður. Þar spruttu úr grasi
menn eins og Sveinn Helgason og
Halldór Halldórsson, eða alí Baba
eins og hann var oft kallaður eftir
galdrakalli, myndasöguhetju í Mogg-
anum.
Mér tókst um síðir að króa af Val
Benediktsson, handknattleiksmann
og dómara í handknattleik og knatt-
spyrnu. Það hafði gengið brösulega.
Valur er húsasmiður að mennt, og
í þeirri starfsgrein er meira en nóg
að starfa. Valur var nýkominn frá
Blönduósi, og ég hringdi í hann og
sagðist koma þá um kvöldið.
Nönnugatan
„Það var ekki fyrr en ég var orð-
inn 16 ára að ég gekk í Val. Ég man
að ég var að koma úr undirbúnings-
tíma hjá Einari Magg. í Mennta-
skólanum, rölti upp á Nönnugötu á
gamalkunnar slóðir. Einhvernveg-
inn átti ég alltaf rætur þar enda þótt
ég væri löngu burtfluttur þaðan. Þá
hitti ég félaga mína þar, þeir voru þá
að fara á æfingu í Austurbæjar-
barnaskólanum, handboltaæfingu.
Ég þekkti þá íþróttagrein lítið, hafði
30
æft og spilað fótbolta með ÍR undir
stjórn Snorra Jónssonar.
Handboltinn í þá daga var nokk-
uð annar en hann er í dag. Svíarnir
voru rétt um þær mundir að finna
upp það varnarkerfi, sem þekkist 1
dag. Ennþá var leikið maður-gegn-
manni. Þetta var meira fjör, sann-
kallaður darraðardans. Nú, það er af
mér að segja að mér gekk bara vel
að læra þessa íþrótt og var fljótlega
komin í lið hjá Val. Valsmenn stát-
uðu af mörgum góðum handknatt-
leiksmönnum og má þar minnast á
Albert Guðmundsson, Svein í Völ-
undi og Sigurð Ólafsson.
Hálogaland var aðalkeppnissalur
borgarinnar, aflóga hermannaskáli
frá stríðsárunum. Ég held ég hafi
fyrst verið með meistaraflokki Vals
1948 í Hálogalandi. Að vísu þótti
það gífurlegt stökk að flytja úr
íþróttahúsi Jóns Þorsteinssonar að
Hálogalandi. Trúlega svipað og
þegar flutt var síðar úr Hálogalandi
í Laugardalshöllina“.
Skoraði fyrsta mark Islands á heima-
velli.
-Þú varst í fyrsta landsliðinu í
handknattleik Valur? „Jú ég var í því
liði. Við fórum til Svíþjóðar og Dan-
merkur. Fyrst var leikið við Svía, og
við töpuðum víst 15:7, síðan var leik-
ið við nokkur félagslið, og loks hald-
ið til Danmerkur. Við vorum ör-
þreyttir og töðuðum landsleiknum
með 20:6, útkeyrðir og gjörsamlega
reynslulausir í öllu sem viðkom
landsleikjum. Þá höfðu ekki komið
hingað til lands nema tvö eða þrjú
félagslið í heimsókn. Við höfðum
eiginlega ekkert séð af handknatt-
leik eins og hann gerðist erlendis.
Það var ekki mikið gert í alþjóð-
legum samskiptum á þessum árum,
og kannski hafa úrslitin ytra ekki
verið beinlínis hvetjandi. Á árunum
frá 1950 til 1958 voru landsleikirnir
þrír, ég var með í öllum þrem leikj-
unum. Þriðjileikurinnvarhérheima
við Finna. Hann fór fram á Mela-
vellinum í stormi og strekkingi. í
hálfleik var staðan 2:0 fyrir Finnana,
sem léku víst aðeins með vindinn í bakið.
í seinni hálfleik skoraði ég fyrsta
markið okkar, og fyrsta mark ísl-
ensks landsliðs í handbolta á heima-
velli. Og við komumst yfir í 3:2, en
Sólmundur í markinu var óheppinn
að láta Finnana jafna undir lok
leiksins, það var skotið úr horninu,
en Sólmundur lyfti fætinum og bolt-
inn skrúfaði sig inn í hornið".
Valur hætti keppni 1962. „Ég var
orðinn hálfgerður afi í liðinu, Beggi
Guðna var held ég næstelztur, meira
en tíu árum yngri en ég, tengsli mín
við strákana voru minni en áður var,
þó að góður andi væri í liðinu. Ég
sneri mér því eingöngu að dómara-
málurn".
„Það vantaði menn til að dæma“.
-Hvenær byrjaðir þú að dæma og
hvernig voru tildrögin að því?
„Það byrjaði nú eiginlega strax og
ég hafði kynnst handboltanum. Til-
drögin?“ spyr Valur og kímir. „Jú,
það var sama ástæðan og alltaf, það
vantaði menn til að dæma. Og ég lét
hafa mig út í þetta. Það var nú eitt-
hvað minna um að hugað væri að
menntun dómaranna þá. Nú og
knattspyrnudómari varð ég nokkru
síðar. Ég er nú farinn að minnka
þetta talsvert við mig nú orðið“.
Á borðinu fyrir framan okkur sé
ég reyndar forkunnarfagra silfurskál
áletraða, viðurkenningu frá Knatt-
spyrnudómarafélagi Reykjavíkur til
Vals fyrir vel unnin störf í þágu
knattspyrnunnar í 30 ár, 1949-1979.
„Eiginlega get ég ekki sagt að ein-
stakir leikir hafi verið öðrum minn-
isstæðari“, segir Valur. „Ég er nú
einu sinni svo innréttaður að ég
i