Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Blaðsíða 66

66
þeir biðja hátt, að tala þá ýmist við Guð eða við
fólkið, sem við er. En það er óviðfeldið, dreifir
hugsunum og dregur úr blessuninni. Um að gjöra
að gæta þessa nógu snemma svo menn venji sig
aldrei á það. „Forðist og í bænum yðar ónytju-
mælgi“, segir frelsannn.
c. Hver einsiakur má ekki biðja of lengi. Pegar
vjer biðjum í einrúmi, eru engin takmörk sett um
lengd bænarinnar, svo framarlega sem vjer biðjum
með hjartanu en ekki „ónytju mælgi". Far á móti
verður hver einstakur að gæta þess á bænasamkomu,
að það eru fleiri en hann, sem þurfa og vilja biðja
hátt, og það er ákaflega hættulegt verði nokkrir svo
þreyttir að þeir verði fegnir, þegar bænin er úti.
Menn verða að gæta að þessu í tíma og hafa einurð
til að benda þeim á, sem hættir t.il að vera lang-
orðir í bænum sínum, að þeir geti gjört með þvi
skaða, þótt þeir ætli ekki. — Svo er mælt að Booth
formaður „hersins“, segi stundum, þegar honum
þykja bænir hermannanna æði langar: „Amen, a-
men, hallelúja, nú skulum vjersyngja", og verður
þá biðjandinn að hætta. — Get.ur verið að það sje
eptirbreytnisvert, en betra ór þó að þurfa ekki
á því að halda.
d. Samt má ekki taka of mikið tillit til feirra,
sem við erv. Þannig að biðjandinn fa.ri að hugsa
um, livaða orðalag þoim muni þykja fegurst, eða
segi eins og margir gjöra: „Jeg get ekki látið aðra
heyra bænirnar mínar, þær eru svo sundurlausar,