Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Blaðsíða 90

90
um. Hópur vina kom á brautarstöðina, og eg lagði
til, að þeir syngju uppáhaldssálm minn: „Hjarta
mitt skal halda áfram að syngja"; en þeir töldust
undan að syngja hann einmitt nú. Eg var hinn
eini í hópnum, er virtist geta sungið. Eg gat ekki
sungið með rödd minni, en langt niðrí í hjarta mínu
söng eg, af því eg var á heimleið og átti fyrir hendi
að finna ástvini mína. Þá er vér höfðum verið á
sjónum 3 daga, man eg eftir því, að eg lá á bekkn-
um, eins og eg venjulega gjöri á sjónum, óskandi
sjálfum mér til heiila af því hvað alt gengi vel, og
þakkandi guði. Eg leit svo á, sem eg væri mjög
lánsamur maður, þar eð eg á öllum mínum löngu
ferðum, bæði á landi og sjó, aldrei hafði orðið fyrir
neinu alvarlegu óhappi. Meðan eg var nú sokkinn
niður í þessar þakklætishugsanir, varð eg skyndilega
var við óttalegan hristing, alveg eins og skipið hefði
lent á klöpp. Fyrst í stað varð eg ekki hræddur
— ef til vill af því eg var of lasinn til að hugsa um
það. Sonur minn sprat.t upp úr rúminu og stökk
upp á þilfar. Hann kom þegar i stað aftur og sagði
þá, að eitthvað hefði gengið í sundur og að skipið
væri að sökkva. Eg hélt fyrst i stað, að svo illa
hefði eigi tekist til, en klæddist þó og gekk upp á
þilfar. Fregnin var alt of sönn. Skipstjóri sagði
hinum skelkuðu farþegum, að engin hætta væri á
ferð, og miðþilfars farþegar huríu aftur, en þá mættu
þeir vatninu, sem inn streymdi, og urðu að fara
upp á þilfar aftur, yfirmenn og hásetar gerðu alt