Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Blaðsíða 52

52
Af þessu leiðir tvennt mikilvægt ab því er trúar-
vissuna snertir.
Trúarvissan hefur eigi lengur rúm — hvorki
fyrir neina vogun samvizkunnar, né fyrir tvísýnur
ástríðanna.
Yogun samvizkunnar er útilokuð, því að þar
er ekkert trúkrefjandi orð án reyndar.
Tvísýnur ástríðanna eru útilokaðar, því að þar
er með engu móti unnt að fara með reyndirnar
hégómlega og ieiðast burtu frá orðinu.
Trúarvissan er þá fullkomlega og með öllu
fólgin í sælu lífreyndarinnar.
Ef um nokkurn efa getur verið að ræða i slíkri
trúarvissu, þá er það í öllu falli efi, sem kemur
upp úr gagnstæðum sjónbaug. Hér á jörðunni koma
efasemdirnar upp úr sjónbaug saknaðarins; þar úr
sjónbaug sælufyllingarinnar. Eða með fyllri orðum:
liér koma allar efasemdir og öll ástríði af því, að
innri sætleikur trúarreyndarinnar og ytri áþreifan-
leiki hverfur oss um stund — ]>ar koma efasemd-
irnar (ef þær geta kallazt svo) af því, að fylling
trúarreyndarinnar er svo yfirflóandi rik, að vér get-
um naumast trúað sælu sjálfra vor. Að nýju fer
þá fyrir oss eptir orðum sálmaskáldsins: „Þegar drott-
inn fór heim með Zíons fanga, vorum vér sem í
draumi“ (Sálm. 126,1). Við hverja nýja lífsöldu, er
rennur út frá fæti hástólsins, verðum vér „sem í