Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Blaðsíða 88

88
Þegar tímar liðu, urðu fjölda margir til að þakka
henni, bæði háir og lágir, konungbornir höfðingjar og
glæpamenn. En hún var jafn hógvær og gaf Guði
alla dýrðina. Hún þreyttist heldur ekki að gjöra
gott, hún stofnaði hæli handa atvinnulausum vinnu-
konum, og fleiri einstæðingum, kom upp fjelögum
til að styðja þá, sem komu úr fangelsum, fylgdi út-
lægum glæpamönnum á skipsfjöl og prjedikaði þar
fyrir þeim að skilnaði svo átakanlega, að gamlir
menn grjetu eins og börn.
Hún Ijet sjer ekki nægja að hugsa um fang-
ana á Englandi, heldur ferðaðist hún land úr landi,
heimsótti fangelsin, sá þar víðast ekki annað en
vanrækslu og spillingu og skoraði á hlutaðeigendur
að bæta úr því. Þannig fór hún til írlands, Skot-
lands, Frakklands, Sviss, Þýzkalands og Danmerkur.
Henni var víðast vel fagnað, og flestir tóku vel
undir málefnið, sem hún vann að, þótt seint gengi
um framkvæmdir á því sumstaðar, þegar hún var
farin. — Hún kom til Danmerkur 1841, og var þá
bróðir hennar með henni; hann hjet Jósef Gurney
og var að vinna að jafnrjetti svertingja, Peim var
boðið til konungshirðarinnar og varð Elisabet þá
talsmaður baptistanna, sem settir höfðu verið í fang-
elsi í Danmörku um þær mundir vegna trúar þeirra.
Hún varð og frumkvöðull að fyrsta „fangelsisfjelagi"
í Danmörku.
Þrátt fyrir allar vinsældir og ferða-annir gleymdi
hún þó aldrei uppsprettu iífsirjs, Hvar sera hún