Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Blaðsíða 92

92
þess a8 mæla orð. Flugeldar þeyttust upp, en ekk-
ert svar kom. Oss rak út af stefnunni, er hin stóru
gufuskip halda. Hver stundin jók á hættuna. Sunnu-
dagsmorgun rann upp, en engin hjálp né von. Alt
til þessa var ekki ymprað á því að halda guðsþjón-
ustu. Ef það hefði verið gert, mundi það vafalaust
hafa valdið felmtri. Þegar svona stóð á, mundi
orð í trúaráttina hafa vakið uppþot meðal farþeg-
anna. Það var nauðsynlegt að dreifa hugsunum
þeirra, til þess að þeir ekki ofreyndust af þessum
heljarþunga. En önnur nótt kom, og eg bað hers-
höfðingja 0. 0. Howard, sem var með oss, að biðja
um leyfi skipstjórans til að haida samkomu á skip-
inu. „Alveg rétt“ sagði skipstjórinn, „eg er og á
sama máli“. Vér létum boö berast um skipið, og
brá oss við, er allir komu, og eg heid að ailir hafi
beðist fyrir, guðsneitendur líka. Öðrum handleggn-
um hélt eg um stólpa, til þess að stöðva mig á
skipinu. sem riðaði til og frá, og reyndi aðlesa91.
sálm Davíðs. Vér báðum guð að srilla storminn
og koma oss til hafnar. Þessi sálmur varð nýr
fyrir mér í frá þeirri stundu. 11. versið fékk mikið
á mig. t'að var eins og væri það rödd fullvissandi
um guðlega vernd, og það sýndist vera svo í raun
og veru, eins og eg las. „tví hann mun bjóða þér
engla sína, að varðveita þig á öllum vegum þínum“.
Alveg áreiðanlega gjörði hann það. Kona ein
hugði, að þessi orð hlytu að vera stiluð upp á þetta
tækifæri, og á eftir bað hún um að fá bókina sjálfa,