Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Síða 22

22
sköpunárkrapta, — að náttúran er þjónn mannsins
að sama skapi, sem maðurinn er þjónn guðs, — að
náttúran er harðla vel stofnuð, en síðar spillt og
röskuð, svo að hún er nú sambland andvígra afla
og i gegnum hana óma andvörp af þrá eptir að
verða leyst úr ánauð forgengilegleikans. — Þetta
stendur allt heima við reynslu allra tíma og við
vísindi hinna síðustu tíma. Á undan öllum vísind-
um hefur „orðið“ haft hina fullkomnu glöggsýn sann-
leikans yfir náttúruna. Hvers vegna? — Af því
orðið kemur frá drottni náttúrunnar.
Mannshjavtað staðfestir guðdómieik orðsins. Því
að orðið staðhæfir, að mannshjartað geti eigi skilið
sjálft sig af eigin ramleik; — heldur geti enginn
nema sá guð, er myndaði fjöllin og skapaði vindana,
kunngjört manninum, hver hugsun hans er. Einnig
þetta stendur heima við alla reynslu. Hefur manns-
hjartað eigi týnt lyklinum að sínum eigin innstu
fylgsnum? Stendur það eigi jafn ráðþrota gagn-
vart sínum eigin dýpstu þrárn, sem gagnvart sinni
eigin innstu baráttu? Finnur það eigi til þess, að
það er komið úr jafnvægi, — að alstaðar umhverf-
is það eru innsiglaðar ráðgátur, af því hin innstu
fylgsni sjálfs þess eru innsigluð, þar til guðs
orð brýtur innsiglin og kennir manninum með fáum
einföldum drátt.um að skilja sjálfan sig — „þú ert
skapaður handa guði; þú ert fallinn frá guði; þú
getur í Jesú Kristi leiðst aptur til guðs" — það
er j æða orðsins, J>að er úrlausn gátunnar. Öll andvíg