Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Qupperneq 67

67
klaufalega ovðaðar og stamandi". Ef einhver yðai
skyldi hugsa svo, þá segi jeg þjer það satt, að mörg
„stamandi" bæn vekur meiri gleði hjá börnum Guðs,
og vafalaust hjá honum sjálfum, en mörg skipulega
orðuð og „fáguð“ bæn.
e. Bcenin má ekki vera efnislaus. Ætli biðj-
andinn að lofa Drottin, verður hann að nefna eitthvað
ákveðið, og einkum sje hann að biðja hann, verður
hann að nefna hvað hann biður um og þrá
sjálfur að fá bænheyrzlu, já búast við að fá hana.
Þetta má vitanlega segja um allar bænir einslegar
og opinberlegar, því annars eru það ekki bænir held-
ur eitthvert vanaskraf eða tilfinninga andvörp. Samt
ber sjerstaklega að gæta þess við sambænina að
hún sje ákveðin, svo að aðrir geti beðið með.
f. Þeir, sem þegja í livert skipti, œttu að Mðja
með í hljóði, helzt eðlilega um hið sama og sá, sem
er að biðja hátt, en sje það svo einstaklegt að
hinum veiti það erfitt, þá ei' að biðja sjálfstæða
bæn í hljóði.
g. Loks er rjettara að gæta þess að langar þagn-
ir verði ekki milli bœnanna, þær trufla og þreyta;til
að komast hjá þeim og eins til að lyptast enn nær
Guði er gott að syngja eitt vers úr einhverjum
sálmi, sem allir kunna, á milli þess, sem 2 eða 3 biðja.
— Annað mál er ef menn koma sjer saman um
þögula bænastund.
Jeg hef af ásettu ráði ekki talað um þá sam