Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Blaðsíða 94

94
þinn vilji". Ljúfur friður kom inn í hjarta mitt.
Hvort það yrði Northfield (heimili mitt) eða himin-
inn, það skifti nú engu. Eg gekk til hvilu og sofn-
aði því nær á svipstundu, og hefi eg ekki sofið værar
á æfi minni en þessa nótt. Úr djúpinu kallaði eg
til drottins og hann heyrði til mín og losaði mig
við allan ótta. Eg er ekki fremur í vafa um það,
að guð svaraði beiðni minni um frelsun, en að eg lifi.
Nálægt kl. 3 vaknaði eg af svefninum við rödd
sonar míns: „Komdu upp á þilfar, faðir minn“,
sagði hann. Eg fór með honum og hann benti á
ljós í fjarska, sem hækkaði og lækkaði á hafinu.
fað reyndist að vera Ijós águfuskipinu „Lake Huron".
Hafði vörðurinn séð neyðarmerki vor og hélt að
skip vort væri að brenna. En sá fögnuður i þessu
vetfangi, er þessir 700 örvingluðu farþegar sáu skip-
ið nálgast! Hver getur nokkru sinni gleymt því?
En nú var sú spurningin, hvort þetta litla
eimskip gæti togað þetta aumingja skip og komið
því 1000 mílur til Qweensttown. Hvers augnabliks
var gætt með mestu hræðsluvarhygð og bæn. Það
var hættulegt hugrekkis fyrirtæki. Loksins voru
skipin bæði tengsluð saman með tveimur strengj-
um. Ef stormur kæmi upp á, þá mundu þeir hrökkva
sundur eins og þráður og vér verða að eiga oss.
En eg var óttalaus. Guð mundi fulikomna það verk,
sem hann hafði byrjað. Bylgjurnar lægðust og streng-
irnir héldu. Bað voru stormar i kringum oss, en
enginn kom nálægt bilaða skipinu okkar. Sjö dög-