Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Qupperneq 55

55
en aðrir flnna mest til sannleiksvalds orðsins, þegar
það sjálft vitnar almennt um hjálpræði syndara í
Jesú Kristi. En sá munur er „tilfallandi" (accidentel);
•— það er enginn verulegur munur. Hann er svip-
aðastur þeim mun, sem ávallt á sér stað meðal
trúaðra manna, að einum finnst mest til um þetta
fyrirheit, öðram um hitt.
Vissu-undirstaða sú, er skírnin veitir, er því
eigi samhliða orðinu, heldur — leidd af orðinu. Fyrir
því hef eg af ásettu ráði látið skírnina óumtalaða.
Vitanlega er ekkert á móti því, að menn kom-
ist að orði á þessa leið: „Það er skírn mín og
sáttmáli drottins við mig í skírninni, sem fullvissar
núg um, að eg sé hólpinn maður“; — einungis má
þá eigi gleyma því, að vissan um, að guð sé guð
hjálpræðisins og að hann gjöri sáttmála við mig í
skírninni, styðst þegar öllu er á botninn hvolft ekki
við sjálfa skírnarathöfnina, heldur við sannleiksorð
það, er söfnuði guðs er trúað fyrir. Héldu menn
þessu ávallt föstu, þá mundi sneitt hjá margri deilu
meðal kristinna bræðra.
[Kafli úr: Troens' Hemmelighed af C. Skovgaard-
Peteraen, Khavn 1904].
Þýðandi
L. H.