Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Blaðsíða 48

48
hér vissa Páls „af orðinu" (vissan um, að ekkevt
geti skilið hann frá Kristi), sem veldur sigrinum?
Eða er það sigurreynd hans, sem gefur honum
vissu um, að ekkert geti skiiið hann frá Kristi?
Það er eigi auðvelt, að sjá. Sannleikurinn er án efa,
að það kemur hvorttveggja til greina. Páll veit það
fyrirfram af orðinu, að kærieikur Krists er óglatan-
legt hnoss. Og hann reynir hvað eptir annað í
lifi sínu hinn sigrandi krapt Krists kærleika, sem
staðfestir orðið. — Hér, eins og í allri trúarvissu,
er óslítanlegt samband milli orðsins og reyndar-
innar.
Vera má að vér getum gjört grein fyrir vixl-
sambandi þessu með líkingarmynd, tekinni af engl-
unum í himinstiganum í draumi Jakobs.
Barn nokkurt spurði eitt sinn prestinn sinn:
„því þurftu englarpir þennan stiga, þar sem englar
hafa vængi?“ f\að getur verið fullerfitt að svara
þessari spurningu; en að læra af henni er hægt.
Að hálfu leyti voru englar þessir bornir upp af
vængjunum, að hálfu leyti af stiganum. Hinn sama
tvöfaldleik finnur sérhver kristinn maður hjá sjálf-
um sér, er hann rannsakar undirstöðu trúar sinnar.
Orðið er himinstiginn, — reyndin vængimir.
Vér þurfum á himinferð vorri að hafa hinn
fasta stiga orðsins, því hann er undirstaða allrar
reyndar. Vér þurfum vængi reyndarinnar, því þeir
staðfesta fyrir sálu vorri, að orðið sé himinstigi.
„Vængirnir" fara eigi að vaxa, fyr enn vér stígum