Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Blaðsíða 93

98
Þjóðverji þýddi vers eftir vers, er eg las, fyrir
löndum sínum. Eg komst nú að nýrri raun um
sjálfan mig, Eg hafðijafnan haldið, að eg væri haf-
inn yfir ótta við dauðann. Eg hafði oft predikað
um þetta efni, og hvatt kristna menn til að lifa í
þessum sigri trúarinnar. í borgara-styrjöldinni hafði
eg verið innan um skoteldana og ekki hræðst. Eg
var í Chicago í hinni miklu kóleru drepsótt, og eg
var með læknunum og vitjaði hinna sjúku og hel-
teknu. Þar sem þeir gátu vitjað um líkami manna,
gat eg og vitjað um sálir þeirra. Eg man eftir
bólusóttar tilfelli, þar sem holdið bókstaflega datt.
af beinunum, en eg gekk að sænginni aftur og aftur,
uieð bibliu og bæn fyrir sakir Jesú. í öllu þessu
óttaðist, eg ekki dauðann.
En á þessu sökkvandi skipi var því öðruvisi
varið. Pað var ekkert ský milli mín og frelsara
míns. Eg vissi að syndir mínar voru afmáðar, og
að eg mundi vakna í himninum, ef eg dæi. Þetta
var útkljáð fyrir löngu. En hugsanir mínar leituðu
til ástvina minna heima, — konu minnar og barna
minna og vina minna beggja vegna hafsins — og
fcegar eg setti mér fyrir sjónir, að næsta stund mundi
skilja mig við þá að fullu og öliu, að svo miklu
leyti sem þennan heim snertir, þá gugnaði eg því
nær alveg. Það var dimmasta stund æfi minnar.
Eg gat. eigi þolað það. Eg várð að leita léttis og
mér létti við bænina. Guð heyrði óp mitt, og hjálp-
aði mér til að segja frá djúpi sálar minnar: „Verði