Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Blaðsíða 61

61
Guðs h]álp, er eins og þeir hafi að vissu leyti brennt
skipin sín, brotið brúna milli sín og heimsins. Þeir
hafa með þvi dregið upp fánann, opinberlega lýst
yfir: „Jeg ætla að lifa með guði, hann er mitt at-
hvarf og gleði og allt annað fánýtt í samanburði
við það".1)
3. Af ]iví að hún styrkir samfjelagib upp á við
og innhirðis. Öll alvarleg bæn tengir oss fastar við
Drottin en sambænin tengir og börn Guðs saman
innbirðis. Við sambænina finnum vjer greinilega að
vjer eigum sama föður og sama bróður, Drottin
Jesúm Krist, en þá sjáum vjer og að vjer erum systkini,
sem þrátt fyrir ailt, sem kann að vera ólikt vor á
meðal, eigum þó það mikilsverðasta af öllu sam-
eiginlega, lífið í Guði, og erum lík í því ,sem mestu
er varðandi, elskunni til Jesú Krists. Þetta atriði
er ákaflega þýðingarmikið, því ekkert er eins skað-
legt og því miður fátt eins almennt og ágreiningur
eða skoðanamunur meðal trúaðra manna, en gegn
því er sambænin eitthvert öruggasta meðalið, hún
sættir og sameinar betur en flest annað. Á alþjóða-
fundi kristinna stúdenta, sem haldin var i Edinborg
í janúar 1904, krupu rúsneskirf og japanski stúdent-
ar hvorir við hlið annara til bæna. „Vjer erum bræður
í Kristi þrátt fyrir þjóðarhatrið", sögðu þeir. — Jeg
hef og sjálfur sjeð greifafrúr og verkamenn tala
sameiginlega við Drottin, — lifandi trú er sterkari
i) Vitanlega er hjer aðeins átt við bæn frá hjartanu,
eq. ekki varamál nje tómaa tijfinningaæsing.