Fróði - 01.01.1914, Blaðsíða 15

FRÓDI
79
laumar um leiS 500 dala ávísun í lófa hans og þakkar honum
fyrir skemtunina, en afsakar viS hann að kona sín geti ekki tekið
hann inn á dansinn, hún hafi í svo mörgu að snúast. Svo fer
Byron að hafa sig burtu. En áður en hann færi langaSi hann
til aS sjá fallegu súlkuna, sem setiS hafSi andspænis honum, þó
ekki væri nema rétt í svip
I fordyrunum rakst hann á hana. Hún var í hvítri kápu
yfir kjólnum og var aS láta á hendur sér glófana.
“Má ég tala fáein orS viS ySur?” segir hann, hikandi þó.
Hún snéri sér viS og leit til hans forvitnislega.
“Já,” sagSi hún.
Hann leit í kringum sig og sá aS enginn var nálægt þeim.
“Þér eruS á leiSinni aS gera hiS stórkostlegasta óhappa-
verk,” mælti hann, “eSa rétt komnar aS því. Þér hafiS lofast
aS giftast manni, sem þér elskiS ekki—manni, sem sjálfur er
ástfanginn í annari stúlku.”
Hún starSi á hann, og gat fyrst engu orSi upp komiS. ÞaS
var sem dökku augun hennar vildu sökkva sér lengst inn í djúp
sálar hans.
“Hvernig getiS þér veriS svo djarfur, aS leyfa ySur aS tala
þannig til mín. Hví dirfist þér aS nota ySur þannig þessar
kunstir ySar--þessi klókindabrögS sem þér höfSuS í frammi------
til þess, aS gjöra aSra eins staShæfingu? Og hvaSa rétt hafiS
þér aS troSa ySur inn í einkamál mín? Hún er dáfalleg siS-
mentunin ySar! herra Byron!”
Hann roSnaSi. "Ég gjörSi þetta í góSu skyni viS ySur,”
mælti hann. “GóSa nótt.”
Hann snöri sér frá henni og fór aS ganga niSur tröppurnar.
Ásakanir hennar lögSust þungt á hann, sem ætluSu þær aS nísta
hann niSur.
“Herra Byronl” kallaSi hún svo þýSlega á eftir honum.
Hann snöri séer viS. Hún stóS viS handriSiS og halIaSi
sér til hans, hálfbiSjandi í öllu látbragSi sínu.
"ViljiS þér ekki koma aftur, rétt snöggvast,” mælti hún.