Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Síða 13

IÐUNN
Hermann Jónasson.
7
Árin 1882—84 var hann í Hólaskóla. En eigi nægði
honum mentunin þaðan. Hann dvaldist 1—2 ár erlendis
við framhaldsnám. Þar kyntist hann ýmsum mentamönn-
um, er síðar urðu merkir, t. d. Þorsteini Erlingssyni,
Páli Briem o. fl. Mat Þorsteinn hann mikils og var hlýtt
til hans. Þá er hann kom heim, hóf hann útgáfu »Bún-
aðarritsins«, er hann hleypti af stokkunum 1887.
Áður en jeg skil við æsku hans og námsár, þykir
mjer vel fallið að greina rækilegar frá einkennum hans
og viðleitni á þessu skeiði.
Skilorður Bárðdælingur, er var honum ungum sam-
tíða, kveður hann lesið hafa hverja bók, er hann mátti
hönd á festa. Merkilegra er samt annað í fari hans.
Það er lag hans á að skapa sjer andleg viðfangsefni úr
því, sem hann á að vinna, að gera sjer vinmma að list. Má
sjá merki þessa í fyrstu árgöngum »Búnaðarritsins«, eink-
um á ritgerð hans „Um hundahald“ í 5. árg. 1891. Skemti-
leg er frásögn hans af því, hversu hann á vinnumannsárum
sínum í Mývatnssveit vandi hvolpinn Garm. Sýndi hann þar
þolinmæði, næma eftirtekt og hugkvæmni, enda varðárang-
ur furðulega góður. Hermann er eigi einn til frásagnar um
íþróttir og kunnustu seppa. Stefán skógarvörður Hristjáns-
son segist vitað hafa Garm best vaninn hund. Hermann
hefir verið hneigður fyrir að gera tilraunir um fleira
heldur en það, hvort vaða mætti óstæðar ár. Hann var
vísindalega sinnaður. Hann var með þeim ágætum bor-
inn, að hann varð alt að vinna með viti. Svo hefir sagt
mjer kona, er með honum var við heyskap sumarið
1917, að mjög hafi honum verið ant um, að gengið væri
með hagsýni og lagvirkni að hverju verki.
Kristiánsson, skógarvörður á Vöglum í Fnjóskadal. Honum sagði
Hermann.