Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Side 36

30
]akob Thorarensen:
IÐUNN
og ástúð hjartans mjúka og þýða,
svo dansaði’ og söng hún svanna best;
glöð með þeim, sem gleðjast vildu
og greiðug á þau brosin mildu,
er lofa og einnig efna flest.
Rósin fagra í föðurranni,
— fínast alls, er skreytti þar —
hún var ætluð höfðingsmanni,
hún var frjáls, en þó í banni
um léttúð alla og lofnarfar. —
Því bar mærin þrútnar kinnar,
þegar hún kom til móður sinnar
og sagði’ henni alveg eins og var.
Fyrst var upphrópsorðum veifað,
æsing hljóp í skap og blóð.
Þá um stund á staðreynd þreifað,
stillilega og málið reifað,
reist gegn vansa ráðin góð.
»Hví er grúft og grátið svona?«
Gátuna réði lausakona,
sem á hleri staðföst stóð.
Lítill blossi úr óláns-eisu
ei er þörf að fuðri hátt;
reyrast seint í ráðaleysu
röskir menn, og smárrar hneisu
burðargjald er gjarnast lágt. — —
Alla hefð og hóf ’ún kunni
heimkomin úr siglingunni,
gyðjum fegri — og giftist brátt.