Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1925, Page 42

36
Jakob Thorarensen: Kvæði.
IÐUNN
kletturinn tér, — »uns harms á botni
þagnaði’ og lést úr lífsins þrá«.
Kvennamaðurinn.
Hann ríður í hlað, er hallar degi.
Hundarnir pilti trúa eigi,
þeir gjamma, ærast og glepsa ögn.
En stiltur á slíku styrjarþingi
hann stingur að krökkum 5-eyringi.
]ú, þarna’ eru á ferðum fágæt mögn.
Nú sér hann í grend hvar stendur stúlka,
og strax fara’ hans augu að loga og »túlka«
hans göfga’ og indæla »innri mann«.
Þau brosa, þau gráta, biðja og særa:
ó, binstu mér örugg, trú mér kæra,
ég er kominn með sjálfan kærleikann.
Og óþreyja grípur sérhvern svanna,
hún svellur í brjóstum ungmeyjanna,
en sextugar kellur kippast við.
Hann tendrar jafnvel þann furðu funa,
sem fiðrar við sjálfa húsfreyjuna,
um andskota þann ei einleikið.
Guð leyfir það fæst, sem lánast honum;
— vér lýsum ei sjálfum aðföronum,
hve nær sem gefast tök og tóm.
Með »ástina« í hjartans sama sveppi
sullast hann þetta hrepp úr hreppi
og meyjanna plantar munablóm.