Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1929, Blaðsíða 42

136
]arðabætur.
IÐUNN
sem urðu ánægjulegar á að líta, eftir því sem árum fjölg-
aði, og það voru jarðirnar sjálfar. Þó að búskapurinn
væri rekinn áfram með þindarlausu ofurkappi, óbilgirni
og nálega vonzku stundum, þá tóku moldin og mosarnir
feginsamlega við öllu því, sem að þeim var rétt, og ljóm-
uðu við af blóma og gróðri. Náttúran lét sig öldungis
einu gilda, hversu þetta var fengið, og henni stóð hjart-
anlega á sama á hverju valt fyrir mönnunum. —
Þessari hamslausu bústreitu var haldið áfram fullan.
aldarfjórðung með þúfnasléttum, skurðgrefti og áveitum,
girðingum, hlöðum og peningshúsum, og mátti þar trautt
á milli sjá, hvor meiri væri umsvifamaðurinn.
En loks kom hvíldin og friðurinn, og það mátli ekki
seinna vera. Það fann Ragnhildur á sér, húsfreyjan á
Smyrilfelli; því að þá var ráði Björns þar komið, að í
stað þess að hlýða á guðsorð á sunnudögum, sat hann
öllum stundum uppi á fjósmæni og mundaði kíkinn að
Lindahlíð. Og Ragnhildur var beinlínis farin að kvíða
afdrifunum. En þá kom blessaður friðurinn. Sæmundur
lét sig. Og það var eingöngu lungnabólgunni að þakka,
engin leið að neita því; það sáu bæði Ragnhildur og
aðrir.
Þegar Sæmundi elnaði sóttin og hann fann, að hverju
fór, þá varð honum að orði við Þorstein, elzta son
sinn: »Láttu þá á Smyrilfelli sigla sinn sjó, Steini minn.
Lofaðu þeim að andskotast áfram eins og þeim gott
þykir. Því þó að ég hafi ekki nent að láta mig fyrir
honum Birni þar, þá hefir mér stundum fundist — það
er að segja — lífið hefir orðið mér hálfgerður ótætis.
blóðsprengur. Og það, sem unnist hefir, svo sem eins.
og fjármunalega — því hefir maður þá kannske tapað
innan um sig, í jafnvægi hugans og hógværð og lítillæti