Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1929, Blaðsíða 40

134
]arðabæ!ur.
ÍÐUNN
kvæmilega áfram að halda, unz yfir lyki og annar hvor
hnigi í valinn, Sæmundur eða hann. —
Þegar Björn reið í kaupstaðinn næst, keypti hann sér
kíki, hinn vandaðasta og bezta grip. Og í þeim kíki sá
hann það á engjaslættinum, að heyfengurinn af Þyseyr-
um hvorki meira né minna en tvöfaldaðist hjá Sæmundi,
móts við það sem þar hafði heyjast nokkurn tíma áður.
í kíkinum taldi hann kaplana í hverri heylest, óg og
mældi einstakar sátur og taldi í þær föngin, þegar verið
var að binda á eyrunum. Og í kíkinum sá hann jafnvel
sigurbrosið á vörum Sæmundar bónda.
]ú, jú, eins og við var að búast, glotti nú Sæmundur,
mannhelvítið, ekki gat honum betur sýnzt, — eða —
jú, það duldist ekki. Kíkirinn laug engu.
Nú gat Björn ekki svarað í sama lit; honum var þess
gjörsamlega varnað að fást nokkuð við áveitur. Engjarn-
ar á Smyrilfelli voru allar til fjalls og jörðin ólíkt erfið-
ari um slægjur en Lindahlíð. — En vetrarbeitina góða
og því nær óbrigðula, hana hafði Smyrilfellið aftur fram
yfir Lindahlíð, sem var mesta fannakista.
]á, vetrarbeitin á Smyrilfelli! — Fyr mátti nú vera
ranglætið, — fanst Sæmundi; honum þótti það meira
en blóðugt að horfa á hálfauð börðin og slakkana alt í
kring um Smyrilfell, vikum og mánuðum saman um há-
veturinn, þegar ekki sá á dökkan díl hans megin árinn-
ar. Og þetta var orsök þess, að Sæmundur, — sem
annars var mesti sæmdarmaður — laumaði, svo lítið bar
á, ofboð litlu innskoti inn í vetrar-faðirvorið sitt: »Gef
oss í dag vort daglegt brauð (og gerðu nú mönnum
jafn hátt undir höfði báðum megin árinnar, og láttu koma
áfreða þar eins og hér, þó ekki sé nema þriggja vikna
eða mánaðar tíma), fyrirgef oss vorar skuldir, svo sem
vér og fyrirgefum —« o. s. frv. En alt sat við sama um