Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1929, Blaðsíða 41

QÐUNN
]arðabætur.
135
^etrarbeilina á Smyrilfelli, hún brást aldrei. Svo mátti
kalla, að sauðirnir gengju þar sjálfala Þorrann og Góuna,
þegar góð var tíð, og ær og gemlingar fengu þar einatt
útiglaðningu líka, sem mikið munaði um. —
Þeim var þess varnað, nágrönnunum, að finnast og
talast við, enda áttu þeir lítið erindi hvor við annan, og
ekki áttu þeir heldur saman sveitarfélag, því áin skifti
bæði sveitum og sýslum. Fá orð fóru því á milli, og þó
dálitlar glósur annað veifið, sem lengi voru á leiðinni
og vildu skekkjast í meðförunum, eins og gengur. Það
var helzt ferjumaðurinn í niðurdalnum, Sveinn bóndi á
Hreinshamri, sem kom slíkum orðsendingum á fram-
færi. Hann var beggja vinur, en hvorugum trúr, og hon-
«m var sýnt um að skara í glóðirnar og kynda ríginn
milli stórbændanna. Sveinn fræddi Sæmund á því, að
Björn hefði eignast sjónauka mikinn, og nú væri svo
komið, að höfð væri nákvæm gát á hverri hreyfingu í
Lindahlíð. Illa kunni Sæmundur slíkum glápanda frá
Smyrilfelli, en lét þó kyrt liggja.
En væri sjónaukinn Sæmundi til ama, sem þessari
íöfrasjá var beint að, þá var hann sjálfum eigandanum
eigi síður óþarfur gripur, því minstu munaði, að hann
biði sálartjón af. Alt það, sem hann sá í þessu kynja-
gleri, hinum megin árinnar, settist fyrir í sál hans, dyngdi
þar niður eins og fönn á fjöllum, og ákafinn og vinnu-
harkan óx við og magnaðist, svo að til vandræða horfði.
Og stopul var ánægjan, í raun og veru, og lífsgleðin
skaðskemd á báðum þessum bæjum, þrátt fyrir allsnægt-
irnar; og deiglyndu fólki var þar naumast stætt í verstu
hrinunum, sér í lagi um heyskapartímann. Vinnuhjúin
voru rekin áfram hlífðarlaust og hjartagæzka húsmæðr-
anna réð ekki við neitt.
Það voru að sönnu tvær »höfuðpersónur í leiknumc