Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Síða 15

ÍÐUNN
Dularfull fyrirbrisði í fornrltum vorum.
337
haft neina hugmynd um andlegan líkama eða eterlíkama,
eða hvað við eigum nú að kalla það gerfi, sem andinn
virðist taka á sig, þegar hann losnar að litlu eða miklu
leyti við líkamann. En jafnframt er að geta þess, að
þessara hamskifta er alls ekki æfinlega getið í sambandi
við þetta fyrirbrigði. T. d. er þeirra ekki getið um
sendimenn Ingimundar gamla, Finnana, sem hann fékk
íil þess að fara fyrir sig frá Noregi til Islands. Þeir
voru byrgðir einir saman í þrjár nætur í húsi, og meðan
þeir voru þar, mátti enginn nefna þá. Liklegt virðist, að
þeir hafi verið í trance þann tíma, og að þeir hafi verið
hræddir um, að þeir fengju ekki við ráðið og hyrfu
aftur, ef þeir væru nefndir.
Þessar hamfarir virðast aðallega hafa verið farnar í
því skyni að skygnast um á fjarlægum stöðum og fá
þar einhverja vitneskju, sem mönnum lék hugur á.
Naumast þarf að taka það fram, að þetta hlýtur að vera
sama fyrirbrigðið, sem vér nefnum nú oftast »að fara
úr líkamanum*, eða með einu orði sálfarir. Enginn vafi
getur leikið á því, að það fyrirbrigði gerist. Sterkasta
sönnunin, sem vér höfum fengið fyrir því hér í Reykja-
vík, er það, þegar maður, sem liggur sofandi úti í
Danmörk, sannar sig á tilraunafundi hér, eins og síra
Har. Níelsson gerði grein fyrir í bók sinni »Kirkjan og
ódauðleikasannanirnar*. En tilkomumesta sönnunin, sem
eg hefi lesið um, er sú, þegar frú Vlasek gerir vart við
sig á raddafundi og líkamar sig í Los Angeles í Cali-
lorníu, meðan líkami hennar liggur sofandi langar
leiðir þaðan, eins og skýrt hefir verið frá í »Morgni«.
Enginn vafi virðist geta leikið á því, að forfeður vorir
hafa í þessu efni haft einhverja reynslu, þó að þeir hafi
að einhverju leyti misskilið hana.
Þá eru þau fyrirbrigði, sem vér getum ef til vill nefnt