Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Qupperneq 17

IÐUNN
Dularfull fyrirbrigði í fornritum vorum.
339
koma þar öðrum hlutum fyrir, jafnframt þeim, sem fyrir
voru. Þá missir hann alt í einu meðvitundina inn í
þennan heim. Honum finst farið burt með sig, og það,
sem fyrir hann ber, finst honum svo dásamlegt, að það
sé full borgun fyrir örðugleika og strit heillar manns-
æfi. Eg ætla ekki að lengja þetta með því að segja
ykkur frá því, er fyrir hann bar. Það kemur ekki beint
við umtalsefni mínu nú. En hins ætla eg að geta, að
meðan maðurinn er í þessu ástandi, heldur hann ekki
eingöngu áfram starfi sínu, þó að hann svari engu, sem
á hann er yrt, og segi ekki nokkurt orð. Hann verður
líka margfalt sterkari en hann á að sér, eins og ber-
serkirnir. Meðal annars setur hann einn 8 tunnur af
mjöli af jörðunni upp í vagninn, lyftir þessum þunga
upp 3V2 fet, og mennirnir, sem á hann horfa, sjá ekki,
að þetta sé honum nein áreynsla.
En það eru ekki eingöngu berserkir í fornritum vor-
um, sem vaða eld. Það gera líka helgir menn. Eg bendi
ykkur t. d. á þáttinn af Þorvaldi víðförla. Tveir heiðnir
berserkir skora á Friðrek biskup, »ef hann hefði þoran
til eðr nökkut traust á Guði sínum, at hann skyldi reyna
við þá íþrótlir, þær sem þeir váru vanir at fremja, at
vaða loganda eld með berum fótum*. Biskup neitaði
þessu ekki. Þetta skiftið mistókst berserkjunum íþróttin,
þó að þeir væru henni vanir, og biðu bana af. En um
biskup er það sagt, að hann >gerði fyrir sér krossmark,
ok gekk á eldinn miðjan ok svá fram eftir endilöngum
skálanum, enn logann lagði tvá vega frá honum, sem
vindr blési, ok því siðr kendi hann meinsamligs hita
af eldinum, at eigi með nökkuru móti sviðnuðu hinar
ttiinstu trefr á skrúða hans«.
Nútíðarmönnum er það lítt skiljanlegt, að nokkurn
líma hafi verið svo algengt að standast eldraunina, að