Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Qupperneq 24

346
Oularfull fyrirbrigði f fornritum vorum
IÐUNN
kveikja eld í tveimur húsum, í eldaskálanum, þar sem
menn voru vanir að sitja við elda, og í öðru litlu húsi-
Nú fór svo, að þeir Þóroddur sátu við eldana í elda-
skálanum, en heimamenn sátu við hinn eldinn.
Þá kemur enn nýtt fyrirbrigði. í skreiðarhlaða, sem
var í klefa útaf eldaskálanum, hafði um nokkurn tíma
heyrst skruðningur, líkt og skreiðin væri rifin. Þetta
tók nú að ágerast. Og upp úr hlaðanum kom svört rófa,
vaxin sem nautsrófa. Maður eftir mann fóru að toga í
rófuna og gátu ekkert bifað henni. Menn héldu að
rófan væri dauð, þangað til hún straukst úr höndum
þeim, sem voru að toga í hana, og skinnið fylgdi úr
lófum þeirra, er fastast toguðu. Þá hvarf rófan og sást
aldrei síðan. Hlaðinn var rifinn niður, mikið af fiskinum
var ónýtt, og enginn kvikur hlutur fanst í honum. Eg
Ieiði alveg minn hest frá því að gera mér hugmynd um
þetta fyrirbrigði. En svo er um ýms reimleika-fyrirbrigði
nútímans, sem áreiðanlega hafa gerst, að vér skiljum
þau ekki.
Eftir þetta rófu-fyrirbrigði hófst manndauðinn aftur.
En sumt flýði fyrir reimleikum og afturgöngum. »Um
haustit höfðu þar verit þrjátíu hjóna; enn átján önduðust,
enn fimm stukku á brottu, enn sjau váru eftir at Góe«-
Þessum ófögnuði var af léit með einkennilegum hætti-
Snorri goði lagði á ráðin. Fyrst var ársalur Þórgunnu
brendur. Því næst var sætt lagi, þegar allur hópurinn
var inni, að stefna þeim samkvæmt landslögum. Nútíðar-
mönnum mundi ekki koma slíkt til hugar. Þeir mundu
leita annara ráða til þess að reyna að losna við reim*
leika. Þeir mundu ekki hafa mikla trú á því, að aftur-
gengnir menn virtu mikið stefnur og réttarhöld. En
Snorri goði hefir treyst á löghlýðni þeirra, þó að þeir vær11
dauðir. Að öllu var farið eins og við réttarhöld þeirra